Dan maar niet zo multicultureel (3)

Onze dochter van 17 gaat dit jaar naar 6 VWO van een multiculturele school in Utrecht. Wij hebben indertijd onder meer voor deze school gekozen vanwege het feit dat de school een goede ‘mix’ had. Niet alleen zaten er Marokkaanse en Turkse kinderen, maar ook kinderen met verschillende (klassen-)achtergronden.

Onze dochter gaat met plezier naar school en geniet van de diversiteit die er is. In de media en door volwassenen wordt vaak het moeizame en zware aspect benadrukt van (met name) allochtone kinderen. Voor onze dochter zijn het klasgenoten met wie zij omgaat, van wie ze leert en met wie ze ruzie maakt. Het zijn mensen en niet ‘allochtonen’. Toen ik haar reactie vroeg, zei ze over de kinderen uit haar klas ‘dat aardig en niet aardig niet veel met kleur of geloof te maken heeft’.

Het artikel ‘Dan maar niet zo multicultureel’ (HP/De Tijd, 30 juli) doet het volgende:

• het draagt bij aan de stigmatisering van ‘zwarte’ kinderen als zijnde gewelddadig en ‘witte’ kinderen als lief en intelligent; 

• het draagt niet bij aan het zelfrespect van zwarte kinderen en hun ouders; 
• het maakt witte ouders angstig en geneigd een zo wit mogelijke school te kiezen, en bevordert de tweedeling in de samenleving; 
• het voedt de illusie dat problemen als pesten niet op witte scholen voorkomen; 
• het legt de schuld en de verantwoordelijkheid bij de school en simplificeert daarmee het probleem.

Het artikel beschrijft een probleem dat mij ter harte gaat. Ik zie geen eenvoudige oplossingen. Ik zie wel mijn levendige en zelbewuste dochter die veel plezier heeft met haar witte en zwarte vrienden en vriendinnen. Waarom lezen we daar zo weinig over?

K.M.A. de Jong, Utrecht

Dan maar niet zo multicultureel (4)

Mijn hart bloedt voor die arme kinderen, slachtoffer van hun politiek-correcte ouders. Maar nog meer voel ik voor de ouderen in de oude wijken, die daar door niemand worden weggehaald, die worden uitgescholden, bespuugd et cetera, en die zich ‘s morgens, ‘s middags en ‘s avonds afvragen hoe dat zo is gekomen! Dertig, veertig jaar in dezelfde buurt, maar iedereen die kan verdwijnt; wat overblijft is totale vervreemding.

De politiek-correcte schuldigen liggen al op het kerkhof of wonen elders: Strasbourg aan de Amstel, Brussel of een penthouse op het Prinseneiland (o nee, dat ging niet door) of de grachtengordel (het adelgetto), en weten (nog steeds) van de prins geen kwaad. 

L. van Leeuwen, Amsterdam

De ontdekking van de hemel

Met verbazing las ik in HP/De Stijl van 9 juli het artikel over het creëren van je eigen dakterras. Daarin stond dat voor mensen met smaak ‘alleen uit tropisch hardhout vervaardigde tafels en stoelen (—) nu kunnen’. Betekent dat, dat voor de mensen die met hun tijd meegaan, eerst een paar woudreuzen uit het regenwoud gekapt moeten worden? Ik woon nu al vele jaren in Costa Rica. Ieder jaar zien we minder gigantische bomen in het regenwoud. Wel zien we meer omgehakte bomen op een vrachtwagen op weg naar de stad om als doosjes en meubels terug te komen. 

Als eigenaresse van een grote souvenirzaak in Costa Rica heb ik besloten geen producten van tropisch hardhout meer te verkopen. Zolang wij die producten kopen, zijn wij schuldig aan de vernietiging van het regenwoud met alle gevolgen als global warming van dien. Ik heb twee kinderen, ik kies voor een betere toekomst.

Ilka Julia Boogaard, Villareal de Santa Cruz (Costa Rica)

Zaanse betutteling

Het artikel van Ronald Hoeben over Albert Heijn (HP/De Stijl, 30 juli) is mij uit het hart gegrepen. Wat deze grootgrutter de laatste jaren presteert, vooral in zijn steeds groter groeiende mega-winkels, is ronduit waardeloos.

De groenten zijn soms niet om aan te zien: verlepte sperziebonen uit een of andere bananenrepubliek, kroppen sla die kennelijk al vele dagen onderweg zijn geweest voordat ze de winkel bereikten, (verse?) slap en verlept, aardbeien, kersen en pruimen smakeloos, en in iedere doos vind je er wel een aantal in staat van ontbinding.

Vlees: vakslagers zouden de tranen in de ogen schieten. Brood: zo slap als een vaatdoek, ‘vers gebakken’ heet dat. De kant-en-klaar-maaltijden in plastic: een giller!

Maar ja, wij hebben hier geen Turkse slager, bakker, groenteboer of supermarkt, en als je slecht ter been en alleenstaand bent, ga je niet voor je boodschappen naar Amsterdam. Dus helaas: Albert Heijn is bij ons voorlopig nog de winnaar van het monopoly-spel.

J.C.J. Starrenburg, Amstelveen