De zonde van het kijken
Dat kinderporno illegaal is vervaardigd, maakt de kijker niet per se tot een overtreder. Kinderporno is pure slechtheid. Dieper dan dat kun je niet zinken als genotzoeker in een immoreel universum.
Gegeven het collectieve afgrijzen dat het woord alleen al oproept, is het verbazend dat steeds maar weer mensen die een naam te verliezen hebben zichzelf hiermee besmetten en vervolgens tegen de lamp lopen. Hoe kunnen ex-officier van justitie Tonino, deze of gene schooldirecteur in het basisonderwijs, Pete Townshend van The Who en nu weer VPRO-programmamaker Pieter B. zo dom zijn om zich met zoiets gevaarlijks af te geven? De ontdekking van de dubieuze plaatjes gebeurt doorgaans per toeval (gestolen of aan de straat gezette computers, brand in huis) en de verdachten ontkennen altijd hun betrokkenheid. Ze weten niet hoe deze tikkende tijdbom op hun computer terecht is gekomen, iemand anders heeft het gedownload, of het is bijvangst van eerzame porno. Dat laatste lijkt niet erg aannemelijk. Vanuit commercieel oogpunt (toch de belangrijkste instigatie om kinderporno te maken en te verspreiden) is het onverstandig om extreem materiaal gratis ter beschikking te stellen – het gaat tenslotte niet om De Wachttoren. Als je eenmaal bent geassocieerd met kinderporno, dan blijft het stempel je aankleven. Je krijgt te maken met sociale uitsluiting als een melaatse in de Middeleeuwen. Kinderporno ís ook een verdorven business die bestrijding verdient door politie en justitie, en de kinderpornoconsument gáát ook moreel over de schreef. Zo iemand valt niet te handhaven als leraar op school, werker in de zorg of als wat voor maatschappelijke steunpilaar dan ook. En toch heb ik twijfels bij de strafbaarheid van het kijken naar plaatjes. Hoe walgelijk die plaatjes ook mogen zijn. VVD-senator Brongersma, zelfverklaard pedofiel in de jaren zeventig, had een bibliotheek opgebouwd van kindererotica, waarmee hij zich een zekere faam had verworven als bibliofiel/erotomaan. De lust van de heer Brongersma was natuurlijk even suspect als die van de morsige kinderporno-adept achter z’n computer. Het verschil is dat dertig jaar geleden het onderwerp zo exclusief was dat hij er radicaal-chique sier mee kon maken. Tegenwoordig is het alleen maar verachtelijk en bovenal zeer voorradig. Dat kinderporno onder illegale omstandigheden is vervaardigd, maakt de kijker niet per definitie tot een wetsovertreder. Anders zouden politieagenten en rechters die moeten beoordelen of iets wel of geen kinderporno is ook niet straffeloos kunnen kijken. Het gaat niet om het kijken sec, maar om de lust waarmee er wordt gekeken. Die deugt overduidelijk niet, maar geperverteerde lust is nog geen geperverteerd gedrag. En lust is niet strafbaar. Het probleem met kinderporno is dat het één sliertje vormt uit een onontwarbare pornokluwen op internet die zowel in soft focus deinende borsten op een bloemenweide bevat als de hardcore-ellende van martelseks. Plus al het andere real life geweld, waar mensen een kick van schijnen te krijgen. De meesten die zich in deze onderwereld begeven, duiken ongeschonden weer op. Maar sommigen krijgen de smaak te pakken en groeien in het genre. Ze gaan van licht via kinky naar extreem. De zucht naar sensatie in hun verveelde levens verlegt hun grenzen. Zonder meer een verachtelijke tijdspassering, maar moeten ze ook achter de tralies als ze geen kind onzedelijk betast hebben?
