Volslagen maf
De net iets te olijke groepsnaam geeft al aan dat deze kersverse Amerikaanse westkustband zich op het voor de rockmuziek riskante gebied van de humor begeeft. Gitzwarte weltschmerz van suïcidale post-adolescenten zul je op Up from Below dan ook niet tegenkomen. Alex Ebert, die in dit millennium ook platen uitbracht met zijn band Ima Robot, presenteert middels zijn alter ego Edward Sharpe eerder de Broadway-incarnatie van de band Arcade Fire. Stel je voor dat die band, met crooner Richard Hawley als gastsolist, zijn visie geeft op de hippiemusical Hair, dan heb je een aardig beeld van de volslagen maffe mu-ziek op Up from Below. Een omgevallen platenkast dus, wiens eigenaar een zeer bre-de, maar uitermate goede smaak heeft.
Naast de risicovolle humor vol knipogen die de muziek kenmerkt, is de productie van dit onweerstaanbare album ook heerlijk over the top. Evenals de gestaag groeiende schare fans zal ook Ray Davies blij zijn met dit debuutalbum.
De song Janglin lijkt namelijk zó op het Kinks-nummer A Well Respected Man, dat een goede advocaat er een lucratieve plagiaatzaak van moet kunnen maken. Up from Below is wat dat betreft een album waarop iedereen, in de ruimste zin van het woord, wel iets van zijn gading kan vinden.
Ruud Meijer
