Succes verzekerd
Zoals alchemisten in vroeger eeuwen hardnekkig bleven speuren naar de Steen der Wijzen (die gewone metalen in goud veranderde), is de Amerikaanse amusementsindustrie geobsedeerd door het bestaan van een geheime succesformule voor films. De formats van kassuccessen worden tot op het bot ontleed en daarna zorgvuldig gekopieerd. Onder filmproducenten leeft de stille overtuiging dat er een mathematische formule moet bestaan waarbij de invulling van de juiste concepten, verhaalpatronen en sterren de waterdichte garantie zou kunnen bieden voor een hit. Des te leuker is het dat de executives in Hollywood zich momenteel collectief het hoofd breken over de vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat Avatar zo’n kaskraker is geworden. Dat betreft immers een film waarin geen enkele ster te bekennen valt, en die ogenschijnlijk niet appelleert aan vrouwelijke bioscoopgangers. Dat Amerikaanse soldaten in Avatar het onderspit delven is – volgens het boekje – ook al zo’n doodzonde. Maar zie, de film breekt het ene record na het andere.
De makers van Valentine’s Day gruwen bij de gedachte aan dergelijke onverantwoorde risico’s. Regisseur Garry Marshall (Pretty Woman) doet zijn uiterste best iedereen op z’n wenken te bedienen en tegen geen enkele scheen te schoppen. Elk onderdeel van deze romantische komedie is dan ook opgepoetst, uitgetest, ontsmet en voorzien van het keurmerk ‘succes verzekerd’ alvorens het een plaatsje in de film kreeg toebedeeld. Om te beginnen is er een stevig quotum aan sterren ingehuurd (Julia Roberts, Anne Hathaway, Ashton Kutcher, Jennifer Garner, Jessica Alba), en werd ook de Afro-Amerikaanse doelgroep (Queen Latifah, Jamie Foxx) niet vergeten. De film richt zich primair op vrouwen, en die willen natuurlijk wel een paar smakelijke hunks zien. Ook hier is op zeker gespeeld. Grey’s Anatomy valt dezer dagen goed in de smaak bij de doelgroep, en dus zijn de twee populairste doktoren uit die serie (Pat-rick Dempsey en Eric Dane) binnengehaald. Om oudere bezoekers te paaien, is ook Shirley MacLaine zekerheidshalve aan de cast toegevoegd.
Het meest succesvolle model voor een film met zo’n omvangrijke ensemble-cast werd tot dusverre geleverd door Love Actually. De structuur van die film is dan ook zorgvuldig gekopieerd. Waar Love Actually zich echter rond de kerstdagen afspeelde, is dit keer gekozen voor een setting die garant staat voor een extra dosis romantiek: Valentijnsdag.
Het moet een heel gepuzzel zijn geweest om al deze componenten met ‘succesgarantie’ in een coherent scenario te proppen. Bij dat proces is het element humor in ieder geval zoekgeraakt. Het aardigste wat ik over Valentine’s Day kan zeggen, is dat ik me niet heb verveeld. Alles is handig in elkaar gezet, en aan vaart ontbreekt het ook niet. Maar dit is toch wel de meest schaamteloze formulefilm die ik in jaren heb gezien. Het verhaal bezwijkt bijkans onder het gewicht van de mierzoete romantiek. Je zou Valentine’s Day kunnen karakteriseren als cheesy (lastig te vertalen), maar een vergelijking met andere etenswaren is wellicht beter op z’n plaats. Deze film is als een zak goedkoop snoepgoed die aanvankelijk makkelijk weghapt, maar na een tijdje begint tegen te staan.
Valentine’s Day. Regie: Garry Marshall. Vanaf 11 februari in de bioscoop.
