Steenkolengruis

The Black Dirt Sessions

Nu iedereen thuis makkelijkeen cd’tje kan opnemen, maar er steeds minder muziek wordt verkocht, worden meer en meer acts – zowel uit artistieke als commerciële overwegingen – aangekondigd als ‘de nieuwe sensatie’ of ‘de band van het jaar’. Gezien de vele hypes zijn industrie en popjournalistiek het vaak nog met elkaar eens. Het is dan ook extra leuk dat er af en toe ook nog eens een band is waar de geleerden het maar niet over eens kunnen worden: waar controverse huist, is meestal ook eigenzinnig talent te vinden.

We hebben het over Deer Tick, de Amerikaanse band van singer-songwriter/gitarist John McCauley. Sinds hij in 2004 van school kwam, trekt McCauley door het land om her en der – vaak onversterkt – zijn zelfgeschreven materiaal te spelen. Dat zijn invloeden variëren van Hank Williams tot Sammy Davis Jr. verklaart een deel van de controverse. Het invloedrijke webzine Pitchfork vindt zijn muziek maar zozo, terwijl het prestigieuze Britse Uncut wegloopt met de ongepolijste veelzijdigheid van de band. Misschien kan The Black Dirt Sessions beide partijen bij elkaar brengen. Om de dwingende stem van McCauley, die hij op klankkleur lijkt te houden door het dagelijks consumeren van een portie steenkolengruis, kan nu écht niemand meer heen. De intrigerende mix van country, folk, rock-‘n-roll en zielenpijn doet de rest.