Elma Drayer: ‘Dat hele moederschap vind ik wel meevallen’
In haar boek ‘Verwende prinsesjes’ rekent columniste, feministe en journaliste Elma Drayer (1957) af met de Nederlandse vrouwen. Ze werken te weinig, zijn te vaak economisch afhankelijk en vinden crèches slecht voor het kind. ‘Vrouwen denken niet na over het grotemensenbestaan’.
Tijdens de boekpresentatie van Verwende prinsesjes noemde rechtsfilosoof Andreas Kinneging ú de verwende prinses, omdat u volgens hem alleen maar dramt in uw boek, maar niet met harde bewijzen komt. Pijnlijk om te horen?
“Haha, nee hoor. Ik moest daar vreselijk om lachen. Ik weet precies hoe hij denkt en hij weet hoe ik denk. We staan gewoon heel anders in de wereld en kijken anders tegen deze problematiek aan. Hij komt steeds met ‘overweldigende’ bewijzen dat vrouwen van nature zus en zo zijn en dat ze daarom zo geschikt zijn om lekker thuis te blijven. Dat vind ik nonsens. Maar het is leuk dat hij het debat aangaat. Daar zijn vrouwen vaak te bang voor.”
In uw boek haalt u fel uit naar Nederlandse vrouwen. U noemt ze verwende prinsesjes die de keuzevrijheid gebruiken om afhankelijk te blijven. Dat nemen ze u waarschijnlijk niet in dank af.
“Natuurlijk niet. Ik krijg voortdurend boze moeders over me heen. Maar dat ben ik wel gewend. Het zou raar zijn als ik zo’n boek niet zou schrijven omdat ik bang ben voor felle reacties. Het is natuurlijk ook niet leuk als iemand zegt: ‘Ga eens aan de slag!’ Dat is zware kritiek en onaangenaam. Maar soms moet je een beetje polemisch zijn om je punt te maken. En dan worden mensen maar boos.”
U vindt het daarbij niet belangrijk wat mensen van u als persoon vinden?
“Nee. Je hebt er namelijk zo weinig aan bij het schrijven. Wat ik asymmetrisch vind is dat je tegenwoordig op internet anoniem maar van alles kunt roepen. Uit die hoek hoor ik nooit inhoudelijke argumenten. Ze schrijven dat ik vast zelf geen moeder ben, ze vinden me elitair, maken flauwe naamgrappen, hebben het over mijn kapsel of over dat ik stokoud ben. Heel vaak gaat het over uiterlijkheden. Blijkbaar moet je je mond houden als je blond en van zekere leeftijd bent en ook nog eens een parelketting draagt.”
Terug naar de verwende prinsesjes. Waarom dit boek en waarom nu?
“Ik heb zestien jaar bij Vrij Nederland gewerkt en als er een stuk moest komen over God, seks of vrouwen, keken ze altijd naar mij. Dat waren mijn stokpaardjes. Het leek me leuk mijn opvattingen daarover een keer bij elkaar te zetten. Als columnist schrijf je alleen maar korte stukjes. Het was heerlijk om weer eens langere verhalen te schrijven. Bovendien kom ik heel weinig mensen tegen die over deze kwesties net zo denken als ik.”
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
