Een helend congres
Sinds de zware nederlaag bij de verkiezingen van 2010 is het CDA binnenstebuiten gekeerd. Komend weekeinde wil de partij op een congres in Utrecht een doorstart maken. Aan de hand van welke dokter moet de kwakkelende partij revalideren?
Als RTL of de NOS vandaag hun traditionele debat zouden voeren met de lijsttrekkers van de vijf grootste partijen, dan zouden Frits Wester en Ferry Mingelen de aanvoerders van het CDA en de PvdA niet eens meer uitnodigen. Het is een onvoorstelbare, maar uiterst realistische voorstelling van zaken. Beide partijen schommelen in de opiniepeilingen al maanden rond de elf, twaalf zetels – in elk geval minder dan VVD, PVV, SP, D66 en GroenLinks. Van de twee zwakke broeders hoopt het CDA komend weekeinde een doorstart te maken. Wat de christen-democraten voorhebben op de sociaal-democraten: zij zitten niet langer opgescheept met een discutabele politieke leider. Vicepremier Maxime Verhagen trok zich eind vorig jaar terug als toekomstig lijsttrekker, bij gebrek aan steun van het partijbestuur. Een pijnlijke kwestie, want de Verhagens uit Maastricht zijn een KVP/CDA-familie pur sang en Maxime had graag gewild. Maar zijn imago van ritselaar, van onbetrouwbare katholiek bij wie je na een handdruk je vingers moest tellen (vrij naar voormalig D66- Kamerlid Hans Gruijters), bleek hardnekkig en keerde telkens als een boemerang terug in het gezicht van de hele partij. Exit Verhagen dus, en wie zijn plaats gaat innemen is voor het partijbestuur vooralsnog geen prioriteit. Eerst de boodschap bepalen, herformuleren dan wel hertalen, klinkt het uit de mond van voorzitter Ruth Peetoom, daarna kiezen we de man of vrouw erbij die het moet gaan uitdragen. De vraag is wat die boodschap moet worden. Eerder lekte uit dat er meer aandacht komt voor duurzaamheid, meer onderlinge verbondenheid van bevolkingsgroepen en dat de hypotheekrenteaftrek aangepakt moet worden. Deze aanbevelingen van het Strategisch Beraad van de partij zijn niet al te wereldschokkend, en dat hoeft ook niet. Het CDA-verhaal is en blijft er een waar menig partij jaloers op kan zijn, want goed doortimmerd en voorzien van alomvattende, universele waarden als naastenliefde en persoonlijke en maatschappelijke verantwoordelijkheid. Het is een inmiddels vertrouwde en beproefde cocktail van ‘normen en waarden’, van ‘verantwoordelijke of zorgzame samenleving’, van ‘het gezin als hoeksteen van de samenleving’ en van gedachtengoed uit het roemruchte ‘Ethisch Reveil’ uit de jaren zeventig.
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
