Game of Thrones: Frodo ver voorbij
Al geruime tijd hoor ik via via dat Game of Thrones zo’n goede serie moet zijn (de dvd-box is net uit). Net nu ik had besloten dat ik dat fantasy-achtige verhaal aan me voorbij zou laten gaan.
In mijn beleving is de fantasie in fantasy doorgaans ver te zoeken omdat er altijd gebruik wordt gemaakt van dezelfde Lord of the Rings-achtige elementen: er zijn draken, er is een beetje magie, men leeft in een Middeleeuwse setting, er is altijd een universeel probleem dat middels ellenlange bloedige veldslagen verholpen dient te worden. En iedereen heeft ook nog eens een hele ingewikkelde moeilijk uit te spreken naam die klinkt als, pakweg, Bogwardikus Hagronimak. Oh en de hoofdrolspeler is meestal van een inferieure soort, zoals de Hobbit Frodo, maar wint desondanks altijd.
Uit de via via-berichten klonk iets anders: Dat er meer in zit dan alleen fantasy. Dat je eerst even door de zure appel heen moet bijten (de eerste drie á vier afleveringen) maar dat het daarna de moeite waard is. Dat het prachtig gemaakt is. Dat het in de details zit. Dat het opgenomen is in Ierland en op Malta. En dat de Amerikaanse zender HBO, die verantwoordelijk is voor meerdere kwaliteitsseries, haar nek heeft uitgestoken met de productie van deze peperdure afleveringen.
Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Goed, ik keek één aflevering, zodat ik gezegd kan hebben dat ik het heb geprobeerd. Het beginfilmpje was prachtig, maar een bevestiging van mijn vermoedens: een landkaart die doet denken aan The Shire, met allemaal uit de grond oprijzende steden. En er was een vuurbal in een soort kompas, die ook al erg leek op het boze oog uit The Lord of The Rings. De muziek was voorspelbaar bombastisch met veel strijdbaar tromgeroffel.
Daarna waren er meer voorspelbare elementen: er zijn drakeneieren (check), en een dwerg (check), we maken onder andere kennis met een dame die Daenarys Tangaryan heet en die in het dagelijks leven Calisi wordt genoemd omdat ze de koningin is van de Dothraki (moeilijke namen: check), de sfeer is Middeleeuws met ridders en zwaarden (check).
Maar ik zette door en kreeg daar geen spijt van. Want al snel werd duidelijk dat het hier niet zozeer gaat om een simpel universeel probleem als ‘man behoort koning te worden en trekt ten strijde met zijn beste vriend die toevallig draak is’. Nee, er zijn allerlei mannen van allerhande volken en families die in theorie aanspraak op de troon kunnen maken. En het gaat dus over wie die families zijn en hun weg naar de troon toe, over hun onderlinge verhoudingen en intriges. Er is sprake van incest en inteelt. Er is sprake van manipulerende vrouwen, van geniepige mannen met dubbele agenda’s. Dat allemaal in een ouderwetse standenmaatschappij.
Daarbij zijn de personages meer dan karikaturen en leren we al snel begrijpen waarom ze doen wat ze doen. Ze zijn niet per definitie goed. En ook niet slecht. Het zijn kortom, net échte mensen.
Nog een pluspunt is dat er in Game of Thrones veel vrij expliciete seks voorbij komt. Geaardheid speelt geen rol. Kom daar maar eens om bij andere fantasy-verhalen.
Eén aflevering werden er twee. En toen volgde er nog één. En, vooruit, nog één. Er volgden flinke cliffhangers die alleen maar uitnodigden tot verder kijken. Ik betrapte mezelf op meeneuriën met de begintune. En toen was daar het moment waarop duidelijk werd dat deze serie echt meer is dan weer een verhaaltje over een vreemde wereld met dwergen en draken en een enkele boze bosnimf.
Anders dan we gewend zijn, wordt in Game of Thrones de held namelijk niet op het laatste moment gespaard. Een van de hoofdrolspelers, ik verklap het maar zonder al te veel in detail te treden, wordt onthoofd. Een beul heft het zwaard waarna er geen afleiding is. Geen elf die de beul even pootje haakt. Geen telegram dat binnenkomt waarin staat dat de desbetreffende persoon onschuldig is en dat men hier een fout begaat. Nee, het zwaard komt met een klap neer. En het hoofd van een van de helden rolt over de grond.
Hier worden geen concessies gedaan. Hier wordt een waarheid nagebootst die eng echt is. Waar klootzakken het winnen van goedzakken. Waar onverwachtse wendingen plaatsvinden. Waar het kwade zomaar sterker is dan het goede. Tenminste, in deze eerste serie van tien afleveringen. Misschien is dat in serie 2, waarin Carice van Houten meespeelt wel helemaal anders.
Game of Thrones wordt nu in Amerika uitgezonden en is hier te volgen op het betaalkanaal van HBO-NL.
Bekijk hieronder de korte trailer van de serie.
