‘Maak een beetje voort, Henk’
Lieve Landgenoten,
Noordeinde, zondag 16 september
Ik heb vanmorgen verkenner Henk gebeld. Ik geef het maar ronduit toe. Alex had me nog zo gemaand het niet te doen. “Ze willen dat je je d’r buiten houdt, mam.” Maar het is nu al gekmakend, wat jelui daar op het Binnenhof uitspoken, terwijl ik hier nietsdoend in mijn paleis zit.
Trouwens, wat dat aangaat, ik zeg het maar even: u mag gerust op gezette tijden naar het hek komen en even naar me zwaaien. Het staat er toch niet voor niks, dat hek…
Ik las in mijn ochtendblad dat verkenner Henk het weekeinde gebruikt om conclusies te trekken uit de gesprekken van vrijdag. En dat-ie zich maandag, maar misschien ook pas woensdag weer meldt. Jemig. Een heel weekeinde! In mijn tijd riep ik op de avond na mijn consultatierondje Tjeenk Willink bij me, stelden we onder het genot van een chardonneetje een A4’tje op en belde ik daarna de jongens van de RVD om het volk kond te doen dat we een informateur hebben aangesteld. Ruud stond dan al uren te popelen voor de eerste formatiegesprekken. “Lekker, Bea,” klonk het immer opgewekt wanneer ik hem belde. “Lekker, kabinetje formeren.”
Mag niet meer van de volksvertegenwoordiging. Ze willen het zelf doen! Als peuters: zelf doen!
Ik stuurde Alex de deur uit voor een nieuwe stropdas voor aanstaande dinsdag en liet verkenner Henk bellen. “Majesteit, bent u het echt?” meldde hij zich. Ik kon horen hoe-ie opstond en zijn hielen tegen elkaar klikte.
“Henk, wat ben je aan het doen?”
“Uhm, Majesteit, ik sta mijn overhemd te strijken. Ik uh…”
“Dat bedoel ik niet, Henk. Dat informatierondje van je. Hoezo kost het tot woensdag om conclusies te trekken uit je eerste gesprekken.”
“Het is best moeilijk, majesteit.”
“Ja, dan hadden jullie het mij niet uit handen moeten nemen. “
“Ik mag eigenlijk niet met u praten, zegt Mark…”
“Stel je niet aan, Henk, ik ben hier nog steeds de baas, hoor.” Toen brabbelde hij over een ingewikkelde puzzel en dat beide winnaars toch aan bod moesten komen, maar dat mogelijk ook een intermediair nodig was en een derde partij en iets over een glijmiddel en meer van die onzin. “Ik moet een evenwichtig advies maken, Majesteit.”
“Dat krijg je d’r nou van, Henk. Van dat zelf doen. Niemand vraagt om een evenwichtig advies.” Amateurs zijn het, maar dat hield ik maar voor me.
“We willen een stabiel kabinet, deze keer, Majesteit.” Ha, ik moet zeggen landgenoten, dat ik toen echt even uit mijn slof schoot. Een stabiel kabinet! Wanneer was de laatste keer dat jelui daar in slaagden? Vier maal sinds 2002 heb ik die brekebeen Balkenende moeten inzweren. En waren we daar eindelijk van af, komt snotneus Rutte met een minderheidskabinetje met gedoogsteun van die pruik aan. Heb ik erom gevraagd? Vijf premiers in tien jaar, is het mijn schuld?
Ik moet bekennen, ik werd zo driftig dat van een evenwichtig advies aan verkenner Henk uiteindelijk niets meer kwam. “Ga je schoenen poetsen en maak een beetje voort”, was het meest coherente dat ik uiteindelijk kon uitbrengen.
“Natuurlijk Majesteit,” antwoordde-ie en ik hoorde zijn hakken weer klikken.
Landgenoten, ik zeg het nog maar eens. U mag best dezer dagen eens naar de hekken van Noordeinde komen en naar me zwaaien. Dat hek staat er echt niet voor niks…
