Spring naar de content

Het tragische verhaal van Derek Boogaard

‘Mijn bed draait, mijn bed draait!’ riep Derek Boogaard, de meest gevreesde enforcer van het Amerikaanse ijshockey, na een avondje uit met zijn broer Aaron. De volgende ochtend was hij dood.Vorige week draaiden op het IDFA meerdere fraaie sportdocumentaires, de een nog lyrischer besproken dan de ander. Over de korte documentaire Punched Out: The Life and Death of a Hockey Enforcer (u kunt hem hier in zijn geheel bekijken op Youtube) werd vooral gezwegen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Punched Out vertelt het verhaal van een van de vreemdste beroepen in de sport: enforcer. Een enforcer hoeft niet goed te kunnen ijshockeyen, hij staat in het veld om zijn team te beschermen en indien nodig een wraakactie uit te voeren. Derek Boogaard was zo’n enforcer, een van de beste uit de League. Hij scoorde slechts drie doelpunten in 277 wedstrijden, maar was desondanks een van de populairste spelers van de NHL.

Boogaard was een enforcer
Een enforcer mag bijna alles, en doet ook bijna alles. Freefight op schaatsen, gladiatorenspelen in de ijshal; de beste enforcers ter wereld slaan elkaar wekelijks halfdood en het publiek joelt om meer en hardere klappen.
Amerikanen en Canadezen accepteren de gevaren; gevechten vormen de kern van de sport, net als de puck en het glibberige speelveld.

Eigenlijk was Derek Boogaard te groot om te ijshockeyen. De zoon van Len Boogaard was een teruggetrokken jongen die hoog boven zijn leeftijdsgenoten uittorende. Zijn vader was officier bij de bereden politie en werd zodoende iedere paar jaar herplaatst naar een nieuw korps, in een nieuwe stad.

Zijn reusachtige zoon raakte het integreren moe. Steeds weer opnieuw moest hij zich in een klas vol nieuwe onderdeurtjes melden en steeds moest hij weer opnieuw de grappen en uitroepen van verbazing over zich uit laten storten. De enige constante in het leven van de puber Derek Boogaard was ijshockey, de sport waarvoor hij het pure talent ontbeerde maar waarin hij zich met zijn postuur en kracht goed staande hield. De rol van enforcer was op zijn berenlijf geschreven.

‘Maybe this guy can be an animal one day’
Het ongestraft omver beuken van andere kinderen zorgde ervoor dat er in zijn hoofd iets begon te veranderen: in sommige gevechten kon hij niet meer stoppen met slaan.
Derek Boogaard is pas veertien wanneer hij tijdens een wedstrijd van de plaatselijke ijshockeyclub voor het eerst echt volledig door het lint gaat. Hij springt in de dug-out van de tegenstanders en mept als een dolleman in het rond.
 De scheidsrechters sturen hem naar de tribune, waar hij plaatsneemt naast vader Len.

Even later worden Len en Derek aangesproken door een scout van de Regina Pats, een professioneel hockeyteam. De man is onder geraakt de indruk van dat drieste kind in dat reuzenlichaam. Hij heeft gezien hoe Derek te midden van talloze tegenstanders om zich heen sloeg en bij zichzelf gedacht: ‘Maybe this guy can be an animal one day.’

Het beest in Boogaard wordt wakker gemaakt. Zijn gevechten zijn een sensatie, compilaties van zijn meest sensationele klappen zwerven al snel over het internet.

Zijn vuist is het meest gevreesde wapen van de NHL.

Zijn bijnaam is The Boogeyman.

De teloorgang van The Boogeyman
In 2005 debuteert hij voor de Minnesota Wild in de NHL, het ijshockeywalhalla.
Boogaard gebruikt dan al meerdere soorten pijnstillers tegelijkertijd om de schade aan zijn gestel niet te hoeven voelen, onder anderen Percoret. Boogaards reusachtige lijf reageert nauwelijks op de pilletjes, en hij neemt er meestal acht tegelijk in om de pijnstillende werking te kunnen ervaren.

De pillen worden een gewoonte.

De gewoonte wordt een verslaving.

Op het veld is er van zijn gewoontes weinig te merken, maar eenmaal thuis functioneert hij nauwelijks nog: hij valt in slaap achter het stuur, loopt zomaar tegen muren op.

Zijn broer Aaron, met wie hij een appartement deelt, verstopt de doosjes, maar het helpt niet: aan het begin van het seizoen 2009-2010 ontbreekt Derek Boogaard op het trainingskamp van de Wild. In een persbericht wordt gemeld dat de enforcer herstellende is van een van zijn talloze hersenschuddingen, maar al snel wordt de werkelijke reden van Dereks afwezigheid bekend: hij verblijft in een afkickkliniek in Malibu. Vanuit zijn celachtige kamertje in de kliniek sms’t hij de hele dag met teamgenoten. Hij wil weten of hij al gemist wordt.

Dat jaar keert hij niet meer terug op niveau en de Wild geven het op met hun dure kracht. Ze bieden hem aan bij andere teams.

De New York Rangers happen toe.

13.724 sms-jes
In New York speelt Derek vaker niet dan wel. Een schouderblessure en terugkerende hoofdpijnen houden hem steeds vaker aan de kant. Hij zit alleen thuis, in zijn peperdure appartement, met altijd een strip pijnstillers binnen handbereik. 
Langzaam maar zeker wordt Derek Boogaard een eenzame, zielige man. Hij belt hele dagen met vrienden van vroeger. Mensen die jaren niets van hem gehoord hebben, ontvangen plotseling bericht na bericht.

In februari 2011 stuurt hij maar liefst 13.724 sms-jes.

Februari heeft in 2011 maar 28 dagen.

In mei keert hij terug naar Minneapolis, om er samen met zijn broers het afstuderen van zijn zusje te vieren. Ze eten in een steakhouse, gaan uit en drinken talloze mixdrankjes.
Om 03:00 komen ze thuis. Derek gaat onmiddellijk door naar de slaapkamer. Daarvandaan roept hij naar Aaron, die in de keuken pannenkoeken staat te bakken.

Aaron moet komen.
De boodschap is steeds dezelfde.
‘Mijn bed draait,’  zegt hij.

De volgende dag komt Derek maar niet uit bed. Aaron zegt tegen hem dat hij hun andere broer Ryan van het vliegveld gaat halen.

Geen reactie.

Wanneer Ryan en Aaron terugkeren van het vliegveld, ligt Derek nog steeds in bed.
Dan pas zien de broers dat Dereks borst niet langer op en neer gaat. Zijn lijf overleefde duizenden klappen, maar de combinatie van de pijnstillers en een avondje stevig drinken heeft hem uiteindelijk voorgoed geveld.