Doen: duizend euro stukslaan in een dag
Nog nooit gedaan en toch lijkt het me heerlijk: op een dag zomaar eens een heleboel geld stukslaan aan pure luxe. Al was het maar om de repeterende berichten over bezuinigingen te pareren.
Natuurlijk, iedereen geeft wel eens heel wat grotere bedragen uit, bijvoorbeeld aan een auto, een vakantie, of een verbouwing. En ik heb het ook niet over de aanschaf van een deftige winterjas, een goede televisie of een designstoel. Nee, een excentrieke rijke oudtante doneert je duizend euro op voorwaarde dat je die som nou eens opgewekt verbrast en niet besteedt aan iets nuttigs of noodzakelijks of vervelends.
Miljonair voor één dag
Miljonair voor één dag. Het is een onwennige gedachteoefening, want de gemiddelde Nederlander heeft te veel calvinisme ingedronken om zich met een gerust hart een lichtzinnigheid als het verkwisten van een bom duiten te durven permitteren. Maar daarom lijkt het me juist een goede oefening, want het is heel verstandig af en toe de gewoontespieren en moraalzenuwen te ontspannen.
Oké, wat gaan we doen als big spender, hoe gooien we ons geld over de balk?
We wachten op een mooie voorjaarsdag en vliegen even naar Verona, waar we op de Piazza Bra truffelpasta begeleid door Vino Nobile gebruiken, vervolgens in de Arena een opera meemaken en de avond bekronen met een paar grappa’s op het terras van Art Hotel Villa Amista, dat nog een weldadige nacht voor ons in petto heeft.
Of we laten ons informeren waar we de meest verfijnde kledingaccessoires kunnen vinden. We laten ons per limo naar Maastricht of Antwerpen rijden en geven een fortuintje uit aan geweldige sokken, manchetknopen, riemen en handbeschilderde stropdassen, plus voor onze geliefde een enveloptasje van zwart nappa met zijden binnenvoering en de elegantste nylonkousen die de wereld ooit heeft aanschouwd.
Der letzte Schrei
Of we regelen een VIP-arrangement bij een uitvoering van het nieuwe theaterstuk van (Nobelprijswinnares) Elfriede Jellinek in een regie van Johan Simons op het prestigieuze festival Theatertreffen in Berlijn, waar we overnachten in een tot hotel opgeknapte industriële bouwval, die in het Berlijnse wereldje geldt als der letzte Schrei. (Dat toneelstuk gaat trouwens over de decadentie van de Münchense Maximilianstrasse, waar we waarschijnlijk ook zouden kunnen slagen voor de spulletjes uit de vorige alinea.)
Of… we geven die duizend euro alleen maar in onze fantasie uit. Het dubbele voordeel daarvan: we besparen een hoop geld én het kan niet tegenvallen. Vervolgens schrijven we er een stukje over. Want onze lezers, dat weet u, gunnen we het allerbeste.
