Het misplaatste optimisme van de Alpe d’HuZes actie
Nog even en de Alpe d’HuZes breekt los. Op 5 en 6 juni fietsen weer duizenden mensen zes maal de Franse wielerberg op om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Een hartverwarmende actie en toch roept die gemengde gevoelens bij me op.
Sinds de start in 2006 is het spektakel een succes. Vorig jaar brachten ruim achtduizend deelnemers 32 miljoen bij elkaar. Dat is veel inzet voor veel geld, waar veel belangrijke onderzoeken mee kunnen worden gefinancierd. Daarmee komt het doel dichterbij: kanker terugbrengen van een levensbedreigende ziekte tot een aandoening waarmee te leven valt. Een topactie dus voor een topdoel.
Maar de geest van de actie spreekt me minder aan. Alpe d’HuZes wil de onmacht die kankerpatiënten en hun naasten voelen omzetten in kracht, zo valt te lezen op de site van de organisatie. “Onder het motto ‘Opgeven is geen optie’ accepteren we geen beperkingen in wat we kunnen en zullen bereiken: (..) de overwinning op kanker.”
Mensenetende kankerdraak
Het lijkt een bezweringsritueel, die massale beklimming van de Alpe. Met groot sportief en vitaal vertoon wordt de mensenetende kankerdraak zo veel schrik aangejaagd dat hij wel op de vlucht moét slaan.
Opgeven is geen optie? Zeker, kanker is geen noodlot waarbij we ons maar hebben neer te leggen – daarvoor heeft de oncologie al te veel successen geboekt. Maar de suggestie dat de vijand wel te overwinnen valt als we maar hard genoeg strijden, suggereert op haar beurt dat wanneer de vijand niét verslagen wordt, er kennelijk niet hard genoeg is gestreden. Daar sta je dan als patiënt of arts. Te snel opgegeven.
Misplaatst optimisme
De geest van strijdbaarheid tegen kanker past bij de populariteit van het positieve denken. Een lange rij zelfhulpboeken en –sites verbreidt de gedachte dat een vechtersmentaliteit en een blije instelling de kankerpatiënt helpen overeind te blijven. Ook hier weer luidt de verhulde boodschap dat kankerslachtoffers eigenlijk slapjanussen en zeurpieten zijn. In misplaatst optimisme wordt miskend dat heel wat kankerpatiënten door hun opties heen zijn en hooguit nog het tempo van hun heengaan kunnen bepalen.
Intussen hoop ik natuurlijk van harte dat Alpe d’HuZes opnieuw flink wat miljoenen bijeenbrengt, want er valt nog een berg onderzoekswerk te verzetten voordat de wetenschap kanker werkelijk dóór heeft.
