Dan maar vroeg naar bed…

Wie nu jong is, weet niet beter dan dat je voortdurend met alles en iedereen in contact staat via internet. Hoe is het om die digitale levensader af te sluiten?

Gepubliceerd op: 02/04 | 2014 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Kevin van Vliet

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Je hoort weleens horrorverhalen van vrienden en collega’s die noodgedwongen even zonder smartphone moeten leven. Een zakkenroller, de wasmachine, de overstap naar een nieuwe provider – het kwaad is zo geschied. En dan zit je dagen, soms zelfs weken zonder mobiele communicatie. Afschuwelijk. Alsof je een vijfde ledemaat verliest. Wat zeg ik: een dierbare.

Flauwekul, vond ik altijd. Zelf leefde ik in de veronderstelling dat het bezit van een mobiele telefoon niets bijdraagt of afdoet aan mijn levensgeluk. Ook al hoor ik tot de generatie die is opgegroeid met Pokémonkaarten en flippo’s, ik kocht mijn eerste smartphone pas twee jaar geleden. Daarmee liep ik achter op menige kleuter, die al een iPhone onderkwijlt voordat papa de zijwieltjes van zijn fiets verwijderd heeft. Mijn eigen vader heeft al vanaf het moment dat hij de zijwieltjes van mijn zwart-oranje kinderfietsje schroefde een heldere opvatting over de mobiele telefoon: “Als ik je er maar mee kan bellen.” En zo dacht ik er ook altijd over, tot ook ik twee jaar geleden overstag ging onder druk van mijn omgeving. Al gauw verklaarde ik mijn vader voor gek, hardop dan, want heimelijk bewonder ik zijn standvastigheid, verslaafd als ik inmiddels ben aan alle mogelijkheden die ik ooit versmaadde. Snel een spelletje bij de koffieautomaat, het nieuws lezen op de wc, muziekje aan in de badkamer. Ik heb zelfs ooit onder de douche mijn energieleverancier te woord gestaan. Nooit ga ik meer zonder de opladers van mijn smartphone en laptop de deur uit, zoals een alcoholist altijd een kurkentrekker bij zich heeft. Een dieptepunt bereikte ik toen ik laatst in een winderig bushokje mijn MacBook als oplaadpunt gebruikte voor mijn iPhone.