Engelse pers: bereid u voor! De vermakelijkste mediaoptredens van Louis van Gaal
Louis van Gaal heeft getekend bij Manchester United. De Britse pers kan zich voorbereiden op drie jaar lang dreigende blikken, bijtende opmerkingen, een dropkick hier en daar en – laten we eerlijk zijn – fantastische en vermakelijke televisie.
De altijd zo bescheiden voetbalcoach heeft zijn voorgaande successen niet naar zijn hoofd laten stijgen. ‘Ze denken dat ze binnen één seizoen weer kampioen van Engeland zijn. In Spanje is me dat gelukt en in Duitsland eveneens. In Engeland moet dat dan ook kunnen. Maar er kan er maar één kampioen worden’, oreerde Van Gaal in zijn wijsheid.
Of de beleefde Britse voetbalpers de fratsen van de allernieuwste Mancunian kan waarderen, is nog even afwachten. Al heeft één lid van die groep zijn eerste ervaring al wel binnen. Een journalist van de BBC vroeg Van Gaal te vertellen wat hij al wist van Manchester United, en werd direct van repliek gediend. Maar niet zoals hij had verwacht (vanaf 50 seconden):
De glansrijke loopbaan van Van Gaal maakt het lastig kiezen uit de mooiste fragmenten. Toch hebben we getracht een aantal hoogtepunten – misschien is in sommige gevallen ‘dieptepunt’ een betere benaming – van de trainer op een rij gezet. In de hoop dat er in Engeland nog een paar mogen bijkomen.
Tijdens een persconferentie in 1996 kreeg Van Gaal (toen coach van Ajax) vragen van journalisten Ted van Leeuwen en Chris van Nijnatten over het vermeende vertrek van Edgar Davids en Michael Reiziger. De geruchten zwollen aan dat beide spelers naar Milan zouden vertrekken. Van Gaal was not amused. Die domme journalisten ook!
In Nederland wordt elke buitensporige uitspraak van Van Gaal genadeloos afgestraft door de pers. Toen de bondscoach recent tegen de pers zei dat hij de spelersbus eigenlijk zelf had gemaakt waren de reacties dan ook niet van de lucht: ‘Hij is alle zelfspot voorbij’, hoonde Johan Derksen in Voetbal International nadat René van der Gijp en Johan Boskamp hun welbekende lachsalvo’s hadden laten horen. Overigens bleek het onderstaande fragment volgens Wilfred Genee ‘creatief knip- en plakwerk van een van onze redacteuren’. Desalniettemin: vermakelijke televisie. Met dank aan Louis van Gaal.
Van Gaal is het nog wel eens niet eens met anderen. Vooral journalisten, scheidsrechters en tegenstanders moeten het ontgelden. Toen Marcel Desailly tijdens de Champions League finale tussen Ajax en AC Milan in 1995 met een hoog geheven been een duel in ging, uitte Van Gaal daarna zijn ongenoegen. De beroemde ‘karatetrap’ ging de hele wereld over:
Mocht Manchester United volgend seizoen onder leiding van Van Gaal kampioen worden, dan staat het Engelse publeik de Engelse variant van deze speech te wachten:
Vanaf 2.40:
En natuurlijk zal Engeland ook kennismaken met het JUICHEN van Louis:
Mocht Van Gaal géén kampioen worden en moeten opstappen, dan staat de Engelse pers ongeveer dit te wachten. Want vaak ligt de schuld van een vertrek niet bij Van Gaal, maar bij zijn ‘vrienden’ van de pers. Die zijn niet zo slim, maar bovendien ALTIJD NEGATIEF!
Maar af en toe is Van Gaal ook aandoenlijk. Als hij praat over Spieren voor Spieren waar hij jarenlang ambassadeur voor was (hij draagt het stokje nu over aan Pieter van den Hoogenband) en wanneer hij openhartig is over zijn privé-leven bijvoorbeeld. Zoals toen hij de Duitse pers vertelde dat hij warmbloedig is. ‘Mijn vrouw vindt dat ook. We slapen altijd lepeltje-lepeltje.’ Laten we hopen dat de Engelse pers ook de zachte kant van Louis mag ervaren.
