Spring naar de content

Porno to the people (verhalen uit de Lustfabriek)

Ooit schreef Anaïs Nin (1903-1977), bekend van haar dagboeken en verhouding met schrijver Henry Miller, uit geldnood gedreven, erotische verhalen op bestelling. Mannen stuurden haar hun seksuele fantasieën, waarna zij ze tegen betaling (een dollar per pagina) tot een verhaal verwerkte. In 1977 werden deze verhalen gepubliceerd als Delta of Venus, en later als Little birds.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Johanna Geels

Ik vrat ze vroeger, die verhalen. Ze hadden zo’n lekker zwoel Scheherazade duizend-en-één nachten sfeertje. Onderdanige vrouwen, dominante mannen, Lolita fantasieën. Al die zaken die in het echte leven verwerpelijk worden geacht, maar in fantasieën zo verrukkelijk mogen bestaan. Achteraf prijs ik mezelf gelukkig niet met internet en zijn platte pornocultuur te zijn opgegroeid, maar met boeken. Het heimelijke snuffelen in stoffige kasten van dorpsbibliotheken op schemerige namiddagen, in de hoop op hitsige passages te stuiten die mijn wangen deden vlammen.

Diepe gronden
Toch, hoe ver Anaïs Nin haar tijd ook vooruit was, feministisch was zij niet bepaald te noemen, haar erotica werd tenslotte geschreven in opdracht van mannen. Wat dat betreft was Nancy Friday vooruitstrevender. Vier jaar voor Delta of Venus uitkwam, publiceerde zij haar ‘Diepe gronden’, de eerste uit een reeks bloemlezingen die onverbloemde seksuele fantasieën van vrouwen bevatten. De openheid van die ontboezemingen heb ik altijd erg ontroerend gevonden.

De wereld van Lust
Daar moest ik allemaal aan denken toen ik afgelopen week kennismaakte met een, voor mij, nieuw crowdsourcing initiatief op de erotische markt, bedacht door de jonge feministische (porno)filmmaakster Erika Lust. Zij creëerde een internet-community, Xconfessions, waar mannen en vrouwen (anoniem) hun fantasieën delen. Elke maand kiest Lust er eentje uit die ze verwerkt tot een moderne, en naar nieuw-feministische maatstaven gemaakte, korte film. De films hebben een hippe Instagram-achtige look en voor schaamhaar lijkt niemand bang. Echte verhalen, echte mensen, het lijkt steeds meer de trend te worden. Eindelijk, zou ik bijna zeggen. De porno-industrie kan best een emancipatieboost gebruiken. Weg met die plastic tietenfabrieken, de strakgetrokken kutjes. Gewone lijven willen we. Nu valt dat laatste bij de films van Lust wel mee. Of tegen, moet ik zeggen. Okay, de jongens en meisjes zijn echt, ik zie geen plastic, geen opgespoten bekkies, maar de acteurs zijn allemaal mooie, jonge en slanke mensen. Het mag de pret niet drukken. Lust ontving al menige feministische awards voor haar werk.

Porno to the people
Er is ook plaats voor kinky seks in de lustherberg, al blijft dat allemaal wat braaf. Zacht rood bondagetouw, met bont gevoerde handboeien, alles in het nette. Je moeder zal er niet van schrikken, zeg maar. Niet zo gek natuurlijk, de klanten van Lust zijn (net als dat bij Anaïs Nin het geval was), koning. Zij leveren immers naast de fantasieën ook het geld waarmee de films worden gemaakt. Een lidmaatschap van Xconfessions kost 99 dollar per jaar. Porno to the people, dus eigenlijk. Voor meer specifieke, of heftige seks moet je dan ook niet bij Lust zijn.

Jailhousefuckbed
Dat Lust naast filmmaakster ook zakenvrouw is moge duidelijk zijn. Op de site vind je veel erotische producten. Vrouwvriendelijke vibrators, dus geen gigantische trillende superpikken, maar subtiel naar het vrouwenlijf gevormde speeltjes. Burlesque nippies, roze bondagetape, maar ook een Jailhousefuckbed voor 1800 euro ontbreekt niet. 1800 euro! Daar koop ik bij de kringloopwinkel twintig van die getraliede fuckbedden voor. Maar goed, de Lustfabriek moet draaien, natuurlijk.

Maak je eigen seksfilm
Voor de financieel minder bedeelde thuisknutselaar is er ook goed nieuws. Op de site kun je een gratis e-book downloaden: ‘Lets make a porno, a practical quide to filming sex’ Met deze gids kan iedereen zijn eigen fantasieën filmen. Leuk, voor later. En nu maar hopen dat de (toekomstige) kinderen de bewuste dvd nooit in handen krijgen. En zien hoe mama stevig aan het jailhousefuckbed á 1800 euro geketend ligt.

Commercieel of niet, ik kon het niet laten. Ik heb voor mezelf alvast een Sinterklaascadeautje besteld. Een roze canvas tasje waar in grote letters ‘QUEEN OF FUCKING EVERYTHING’ op staat. Omdat ik het waard ben. En laat die paarse stroopwafel-Piet nu maar komen.

Onderwerpen