De Chinese salon en, ja hoor, eetbare nagellak met kipsmaak
class="p1">Om een beetje te integreren in mijn buurt, die wordt gedomineerd door Oosterse massagesalons, vechtsportspeciaalzaken, seksshops, shoarmatenten en kappers die met pixelige raamfoto’s van de vrijwel vergeten zangeres Christina Milian adverteren, ging ik onlangs voor het eerst naar een echte nagelstudio. Zo een met skai-lederen massagestoelen, een naam waar ‘Oriental’ in voorkomt, plastic orchideeën, tl-verlichting en een acetonwolk die bij binnenkomst direct op je adem slaat. De eigenaresse, die mij onder handen zou nemen, was Chinees.
De andere vrouwen die er werkten spraken dezelfde, voor mij onverstaanbare taal, dus ging ik er voor het gemak van uit dat ze allemaal Chinees waren. Niemand vroeg of ik vandaag soms vrij was (“Nee”), of ik nog op vakantie zou gaan (“Ja”). In plaats daarvan keuvelden ze met elkaar. Over politiek, over het weer, over mijn korte stompjes die voor nagels door moesten gaan of over mijn kinderachtige spijkerjas, het maakte allemaal niks uit want ik verstond het toch niet. De vrouwen links en rechts van me, met respectievelijk platinablond strohaar en een zalmroze hoofddoek, leken er precies hetzelfde over te denken.
“Ontspan” was het enige dat de eigenaresse tegen me zei, aanvankelijk terwijl ze glimlachend zachtjes in mijn hand kneep. Ik probeerde geforceerd een middenweg te vinden tussen stijve harken zoals kleuters ze tekenen, en mijn handen als boter uit de hare te laten glijden. Dat was nog niet zo eenvoudig. Met haar scherpe parelmoeren nagels schraapte de vrouw weinig fijngevoelig over mijn nagelriemen om het teveel aan lak te verwijderen. “Ontspan” zei ze weer, nu iets dwingender, terwijl ze met een klein kwastje de volgende bordeauxrode laag aanbracht. “Ontspan nou.” Nu trok ze hard aan mijn hand. “Ontspan. Ontspá-hán!”
Je kunt het zelfdestructief noemen, maar het was een vreemdsoortig genot om me over te geven aan deze autoriteit die weinig woorden nodig had. Net toen ik op het punt stond om een nieuwe afspraak te maken, viel mijn oog op een nieuwsbericht van The New York Times: ‘KFC herdefinieert kipvingers met nieuwe nagellak.’ Jawel, de Kentuckiaanse pluimveegigant heeft speciaal voor de Hongkongse markt eetbare nagellak met kipsmaak ontwikkeld. Precies wat de wereld nog miste.
Op de reclamefoto staat een vrouw. Of althans, de neus, mond en een stukje schouder van een vrouw. Haar lippen zijn samengeknepen, als een licht zuigend, verkrampt kusmondje, het topje van haar wijsvinger ertussen gestoken. ‘Finger Lickin’ Good’ staat eronder. Er hoort een muziekvideo bij met een dansende jongen en een hip meisje dat in kleermakerszit aan het beatboxen is, hun nagels gelakt in de kleuren Original (beige) en Hot and Spicy (oranjerood). Op de maat smikkelen ze van hun vingers.
Ik surf naar de website van de Chinese buurtsalon om het telefoonnummer op te zoeken. Onder een foto van rood met zwart gestreepte nagels met glimmende steentjes erop, lees ik: ‘Bijnaar zomer komen – doe maar gek voor jouw nagels 🙂 🙂 🙂 ’
Ze weten nog niet half wat ze allemaal te wachten staat.
