Genieten van het EK zonder Oranje: net een vakantieliefde
Natuurlijk kun je fan worden van België. Gemakkelijk zat. Met Jan Vertonghen, Toby Alderweireld, Dries Mertens, Moussa Dembélé en Thomas Vermaelen horen de Rode Duivels een beetje bij ons. Net als Zweden, dat zelfs twee spelers meer telt die in Nederland tot wasdom kwamen. En ook bij andere landenteams kunnen we spelers met een Nederlands tintje volgen.
Prima – maar daar gaat het niet om. Het gaat om de lol van de kennismaking met vreemden. Om het omarmen van voetballers van wie je nog nooit had gehoord. Juist nu het EK is opgeblazen tot WK-achtige proporties is de kans op onbekenden die je hart stelen groter dan ooit.
Natuurlijk was dat tijdens het WK 2014 ook nog mogelijk; op dagen dat Nederland niet meedeed, openbaarde zich ineens de sierlijke James Rodríguez van Colombia met zijn doeltreffende volley van historische schoonheid. Deze keer zal de aandacht nog nadrukkelijker uitgaan naar die ene middenvelder met zijn verrukkelijke steekpass. Even kijken, hoe heet die man? Voor welke club speelt-ie? Volgende keer ga je er extra goed voor zitten om te zien of hij jouw verwachtingen waarmaakt. De persoonlijke favoriet: het leukste wat er is.
Denkend aan het WK 2002, de voorlaatste door Oranje gemiste eindronde, zie ik niet eens in de eerste plaats wereldkampioen Brazilië voor me, geen Ronaldo of Ronaldinho, maar de Turkse doelman met zijn optreden als onoverwinnelijke krijger. Het charisma van Rüstü Recber is onuitwisbaar gebleken. Zó moedig en standvastig was de langharige keeper van de stuntploeg en uiteindelijke bronswinnaar Turkije.
Geen idee met wie ik vanaf vrijdag een verbond zal sluiten. Die ongewisheid verhoogt de pret. Je laten verrassen door een opkomende back of balvaardige spits: wat gaat daar eigenlijk boven? Een EK zonder Nederland is kijken zonder verdriet. Ja natuurlijk, ook tijdens de Oranjeloze eindronden 1982, 1984 en 1986 had ik mijn ergernissen. De onbestrafte aanslag van Toni Schumacher op Patrick Battiston, Lothar Mattäus die de Deen Frank Arnesen een rode kaart aansmeerde: op de deelnemer van een verbond kan voetbal een diepe indruk maken. Toch is het emotioneel van een geheel andere orde dan in de steek gelaten worden door spelers die jou vertegenwoordigen. Het is lichter, zoiets als een vakantieliefde. Het was mooi, maar vanaf de eerste zoen wist je dat het tijdelijk zou zijn.
Kijken dus maar, onbevangen het scherm aftasten met je ogen, op zoek naar inspiratie en schoonheid, naar moed en scheppingsdrang. Benieuwd welk team, welke speler me zal raken of wie weet zelfs ontroeren. Verdraaid, was het maar alvast vrijdag.
