Niet zo janken
Er wordt veel gesproken over de slachtofferrol waar mensen met kleur en vrouwen zo snel in zouden duiken. Maar wat springen witte mannen toch vaak met prachtige sierduiken in de rol van het slachtoffer. Want met al die emancipatie wordt toch vooral hen wat afgenomen en onrecht aangedaan. Moeten we hier begrip voor hebben?
Afgelopen week werd er een evenement in De Balie aangekondigd waarin Abraham de Swaan in gesprek gaat over ‘De strijd der geslachten’. In dat evenement staat dat de Emeritus-hoogleraar zowel de opkomst van alt-right, evenals het jihadisme, ziet als een reactie op de voor mannen bedreigende vrouwenemancipatie. De wereldwijde toename van onderwijs aan meisjes en vrouwen en de daaraan verbonden toegenomen financiële onafhankelijkheid van vrouwen, is voor veel mannen volgens De Swaan moeilijk te verkroppen.
Krenking
Vrouwen hebben mannen niet meer nodig als beschermheer of als degene die het brood op de plank brengt. Vrouwen zijn geen bevallige huisvrouwtjes meer, of damsels in distress. Ze kunnen voor het eerst in de geschiedenis zelf bepalen wat ze willen worden en hoe ze hun leven in willen richten. Zo’n beetje zoals mannen dat de afgelopen decennia altijd al konden.
Dit is het begin van het einde van de eeuwenlange overheersing van vrouwen, wat maatschappelijke en psychische spanningen mee zou brengen. Of hoe De Swaan het stelt; de krenking van het mannelijk eergevoel met zich meebreng, een collectieve en persoonlijke narcissistische krenking.
Male tears
Buiten het feit dat ik twijfels heb of vrouwenhaat en religieus extremisme niet iets is van alle tijden, in plaats van een reactionaire uitwas die te wijten is aan het feminisme, moest ik eigenlijk vooral lachen. Ik moet ontzettend denken aan de grappen die er in feministische weleens gemaakt worden over male tears.
Om de hoek van het streven naar emancipatie staat namelijk vrijwel altijd een groepje mannen te huilen dat het oneerlijk naar hen is. Feministen lieten mokken bedrukken met ‘male tears’ en posten selfies terwijl ze er nonchalant uit dronken, om te laten zien hoe weinig ze van het gehuil onder de indruk waren.
Het beleefde meisje in mij wil daar nog weleens over fronsen en denken: ‘dat is toch niet constructief?’, maar met de beste wil van de wereld kun je eigenlijk niet anders dan het bovenstaande als gejank kwalificeren. Gekrenkt in je mannelijkheid omdat vrouwen gelijkheid willen? Gejank, met hoofdletter G en openstaande mond, zoals de ugly cry van Kim Kardashian.
Privileges
Iedereen die aan een privilege gewend is, ervaart gelijkheid in eerste instantie als een achteruitgang, als iets dat hen wordt afgenomen, als onrecht. En wie daarover in discussie moet, loopt tegen een muur van frustratie, verkrachtingsdreigingen en anonieme twitteraccounts met alt-right kikkerplaatjes aan. Om iedere hoek van het streven naar gelijkheid staan huilende boze mannen te roepen dat je ze iets afpakt.
Want dit is het probleem: mannen die zich zo ontzettend in hun trots gekrenkt voelen, die eten niet even een Bon Bon Bloc weg om vervolgens hun big girl panties aan te trekken. Die kunnen het niet incasseren en zich even in de ander verplaatsen, zoals heel veel mannen dat wel kunnen. Die slikken hun frustraties niet in zoals vrouwen dat al eeuwen doen. Nee, ze zoeken andere mannen op die zich net zo gekrenkt voelen in hun mannelijke eergevoel als zij, om samen verder te janken en met vingers te wijzen. Een beetje als een huilende peuter die niet gewend is dat hij zijn zin niet krijgt.
Manosphere
Op Reddit, 4chan en reaguurders-fora vormen zich hele kolonies van mannen die bij elkaar uit willen huilen over het feit dat ze vrouwen en zwarte mensen niet meer, net zoals vroeger in de goeie oude tijd, mogen onderdrukken. Marian Donner publiceerde in de Groene Amsterdammer een artikel over het verschijnsel. Ze verzamelen zich onder de vlag van de men’s right movement in de manosphere.
Ze hebben het over The Red Pill, een verwijzing naar de filmreeks The Matrix, waardoor de schellen van hun ogen zijn gevallen en ze de werkelijkheid eindelijk zien voor wat hij is: een plek waar oorlog gevoerd wordt tegen mannen door policor feministen. Met hun Alt-right strijden ze tegen een ‘gefeminiseerde’ maatschappij waarin ze gecastreerd worden waar ze bij staan. En hebben vrouwen ook nog eens het recht om zelf te bepalen of ze seks met ze willen of niet en ze af te wijzen. Wat een onrecht wordt ze aangedaan!
Giftige jongemannen
Het is een ontzettend treurige bedoening, pathetisch als het niet zo gevaarlijk was. Als je je man zijn alleen maar kunt definiëren in relatie tot de vrouwen die je onder de duim kunt houden, dan zit er iets goed mis met je beeld van wat een echte man is. Als een vrouw die je gelijke is je al aantast in je mannelijkheid, dan is die wel heel fragiel en kwetsbaar.
‘Giftige jongemannen slaan terug’, staat er op de cover bij het artikel in de Groene. Alleen is dit precies een framing van het probleem die de plank volledig misslaat. Als er staat dat mannen terug zouden slaan, impliceert dat dat vrouwen zouden zijn begonnen met slaan door te vragen om gelijkheid. En dat is onzin. Emancipatie is niet slaan. Het is eisen dat de ander ophoudt met jou te slaan. Letterlijk. De enige gepaste reactie op die eis is ‘sorry, ik zal het niet meer doen’. Punt.
Als je alleen maar gaat lopen janken omdat je niet meer de baas mag spelen. Dan krijg je van mij een tissue en moet je je verder niet zo aanstellen.
