Bitcoins zijn niets voor de verantwoorde belegger
Bitcoin en andere cryptovaluta zijn hot. Zo’n 1 op de 50 Nederlandse huishoudens bezit virtuele valuta. In verreweg de meeste gevallen gaat het hier om bitcoins. Velen worden ongetwijfeld gelokt door verhalen over spectaculaire rendementen die te behalen zouden zijn met deze cryptomunt. Een status als alom geaccepteerd betaalmiddel is nog ver weg, maar als beleggingsobject is hij doodgewoon. Maar is de bitcoin een beetje een ethisch verantwoorde belegging?
NRC Handelsblad sprak onlangs met een ‘bitcoin-vegetariër’ die weigerde in de munt te investeren. Hij had twee bezwaren: de munt wordt gebruikt voor witwaspraktijken en het aanschaffen van illegale zaken. Daarnaast belasten de energieslurpende digitale muntjes het milieu.
Witwaspraktijken, criminele activiteiten en de bitcoin worden regelmatig in één adem genoemd. Larry Fink — topman van ‘s werelds grootste vermogensbeheerder BlackRock — stelt zelfs dat de omvang van bitcoin een indicator is voor de omvang van witwasserij in de wereld.
Het gegeven dat de munt voor louche praktijken gebruikt kan worden maakt deze echter niet intrinsiek slecht. Euro’s en dollars kunnen net zo goed witgewassen worden. Net als bitcoins kunnen wettige betaalmiddelen aangewend worden voor onwettige zaken. Met een pak euro’s kun je besluiten arme gezinnen te kleden, maar je kunt er ook een wapenarsenaal mee aanleggen. Niet de munteenheid, maar de mens doet immers slechte dingen.
Anonimiteit
De betrekkelijke anonimiteit van bitcointransacties maakt de valuta misschien aantrekkelijker voor kwaadwillenden, maar dat betekent niet dat die boeven ongrijpbaar zijn voor opsporingsdiensten. Enerzijds omdat de bitcoin niet altijd zo anoniem blijkt, anderzijds omdat criminelen bijvoorbeeld een opvallende leefstijl hebben.
Dat ‘s werelds grootste cryptomunt een grootverbruiker van stroom is, kan niet ontkend worden. De munten worden gecreëerd via een proces dat ‘mining’ genoemd wordt. Het maximaal aantal bitcoins in de wereld is gelimiteerd. Munten kunnen worden gedolven door ingewikkelde wiskundige codes te kraken en hiervoor is veel computerkracht nodig.
Energieverbruik
In Chinese provinciesteden staan loodsen vol computers en koelsystemen te ronken om de steeds schaarsere bitcoins te delven. De mijnwerker, oftewel de ‘bezitter van de computers’, wordt beloond in bitcoins. Een beetje bitcoinmijn betaalt zo duizenden of tienduizend dollars per dag aan energie.
Het energieverbruik van het totale bitcoinnetwerk staat gelijk aan de energieconsumptie van een land als Ecuador of eenvijfde van het Nederlandse totaal. Dat is nogal wat voor een muntje waarmee je bij de gemiddelde kroeg of bakker niet kunt betalen. Een traditioneel betalingsnetwerk als Visa, dat veel meer betalingen verwerkt dan het bitcoinnetwerk, heeft slechts een fractie van de stroom nodig.
Bitcoin is dus allesbehalve milieuvriendelijk, al is er een groep die de munt met groene stroom proberen te minen. De groene cryptobelegger kan ook nog een gokje wagen met de Burstcoin dat claimt wil minder stroom te verbruiken dan de bitcoin. Maar deze munt is als betaalmiddel nog veel onbekender dan de bitcoin, al hoeft dat niet direct bezwaarlijk te zijn voor de investeerder.
Wie zijn geld duurzaam wil stallen of beleggen kan beter een andere optie zoeken, met als bijkomend voordeel dat je geld iets bij kan dragen aan de economie. Wie zijn geld parkeert bij een (duurzame) bank of investeringsfonds weet dat zijn spaargeld in theorie uitgeleend kan worden aan anderen. Duurzame ondernemers bijvoorbeeld.
Geld gestoken in cryptovaluta’s doet hoogstens wat voor de eigen portemonnee, maar niets voor de wereld.
