Spring naar de content
bron: ANP/EPA/Luis Eduardo Noriega A.

FC De Avonturiers maakt gelukkig

Ouasim Bouys verhuurperiode bij Cultural Leonesa is vroegtijdig beëindigd. Bouy kwam bij de ploeg uit de Segunda Division niet verder dan 148 speelminuten in de eerste seizoenshelft en keert terug naar Leeds United, dat de Avonturier opnieuw wil verhuren. Dat las ik gisteren, op het Twitteraccount @FCDeAvonturiers. Daarna moest ik tien minuten gaan liggen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Alles aan zo’n berichtje emotioneert mij: die pretentieuze clubnaam (nooit van gehoord), die 148 minuten (géén 149) en dat ‘Avonturier’. Ik zie Ouasim Bouy plots met zijn draadharige, witte foxterriër op het bovendek van een schip van Rastapopoulos staan, terwijl professor Ciclone hem uit de doeken doet waar de Sigaren van de Farao precies verborgen zijn.

De tekst gaat hieronder verder. 

Voetballers
Ouasim Bouy in duel met Paul Pogba tijdens een benefietduel. Beeld:

Soms denk je: alles is voor niks. Ik wel, tenminste. Dit stukje bijvoorbeeld, dat u nu leest, dat wordt helemaal niet zo heel vaak gelezen, terwijl een willekeurig ander stukje – het volgende dat u elders op het net leest, en dat nog niet half zo leuk is als dit – driedubbel zo veel gelezen wordt. Zo gaan die dingen.

Een andere keer dweil je het hele huis en gooi je vervolgens je welverdiende kop koffie over de vloer. Ook dan kun je zomaar overspoeld worden door de gedachte dat alles voor niks is. Dat de ene mislukking tot in de eeuwigheid de andere zal volgen, zoals Bobbie Kuifje, en dat, aan de finish van dat hindernissenparkoers, De Ultieme Mislukking op je ligt te wachten.

Topscorer op de Faeröer-eilanden

Op dat soort momenten kijk ik tegenwoordig even op @FCDeAvonturiers, om te lezen over voetballers wier polsstokje net te kort was om vanuit de hoogste jeugd van een bekende club naar een vaste plek in het eerste te fierljeppen. Hun droom om in het eerste van FC Den Bosch of Roda JC te komen, was om zeep. Al die jaren trainen, al die vrijdagen vroeg naar bed, al die tatoeages en al die geestversimpelende sportschooluren: alles voor niks.

Vroeger ging ik er voetstoots van uit dat voetballers die op het laatste moment niet doorbraken als prof gewoon verdwenen, oplosten in het niets van overdag tv-kijken, eindeloos koffiedrinken, dik worden en, uiteindelijk, een uitkering in combinatie met een milde depressie. Ik vergat echter een belangrijk ding: voetballers zijn topsporters – al denken sporters uit andere disciplines daar soms anders over. Topsporters geven niet zomaar op, die gaan niet bij het eerste het beste zuchtje tegenwind gestrekt op de bank voor een tarotkaartenleggende flessentrekster.

Voetballers zetten door. En als het niet bij Den Bosch lukt, dan maar bij Go Ahead. En als het niet bij Go Ahead lukt, dan maar bij Helmond Sport. En als het niet bij Helmond Sport lukt, dan maar in Taiwan.
De wereld is gevuld met uitgezwermde Nederlandse voetballers van alle niveaus. Van Colombia tot de Filippijnen en van Thailand tot IJsland. En overal wordt getraind, gespeeld en gehoopt op beter.

FC De Avonturiers schetst een wereld waarin het ironieloos optimisme de baas is. Als Haris Hasanovic zijn debuut maakt voor KFC Sint-Lenaarts, dan twittert @FCDeAvonturiers: “Zet ‘m op, Haris!” En als Bilal Amarzagouio Al Hoceima verruilt voor Moghred Athlétic de Tetouan, schrijven ze: “Geniet van het Avontuur, Bilal!” Vaak nog met een vuistje erbij. Boks, ouwe.

De tekst gaat hieronder verder.

Het is de toon van de wedstrijdverslagen in het clubblaadje van vroeger: “Onder begeleiding van een waterig zonnetje zetten wij in alle vroegte koers naar het domein van Victoria. Zonder keeper Job – volgende keer op tijd afbellen, Job! – begonnen we aan de pot. Met dank aan onze invaller-doelman Khalid – dankjewel Khalid, top gespeeld! – hielden we onze opponenten de eerste vijf minuten van scoren af.”

Vrijwel alle berichten op FC De Avonturiers worden begeleid door een fotootje. Ook daar: optimisme alom. Vaak wordt een persfoto van de spelerspresentatie van internet geplukt. Twee ongure bestuursleden – de lokale aannemer en een kerel die eruit ziet alsof hij tenminste vijf kapperszaken bestiert – sandwichen op die plaatjes altijd een Nederlandse voetballer die het shirt van zijn nieuwe club omhoog houdt.

Zo kijk ik, als mijn gemoed weer eens zwaar dreigt te bewolken, naar de presentatiefoto van Wim Bokila, die uitkomt voor Hamrun Spartans FC op Malta. Dan kan ik er weer even tegen. Of anders die van Roland Alberg, die zich op zijn eerste werkdag liet fotograferen in wat niet anders dan het hok van de conciërge van CSKA Sofia kan zijn, tegen een achtergrond van twee schilderijen waarvan ze bij Tussen Kunst en Kitsch van het lachen niet meer in slaap zouden komen.

Of ik wijd een gedachte aan Frank de Jong, die op Nieuw-Zeeland in een tulpenfabriek werkt en in de weekends uitblinkt voor Gore Wanderers FC. Of aan Albert Adu, die regelmatig scoort op de Faeröer-eilanden. Of desnoods aan Hawbir Moustafa, die nu weer gewoon voor MVV voetbalt, omdat hij het spelen voor KFC Oosterzonen niet langer kon combineren met het runnen van het restaurant dat hij met zijn vader uitbaat.

Onverantwoord

Soms gaat er iets mis, bij FC De Avonturiers. Dan glipt er een Sneijder of een Virgil van Dijk doorheen. Om hen gaat het niet. Het gaat om al die anderen, van Maleisië tot Azerbeidzjan. Al die jongens die de globe rondreizen om er nog wat van te maken, om niet op de bank te gaan liggen, om het avontuur te ondergaan en het leven met onverantwoord aandoend optimisme tegemoet te treden.

Onderwerpen