Spring naar de content

We willen meer vrouwen in de politiek en we vragen het niet meer netjes

“Dames en heren, ik zou dit ook vragen als Eric van der Burg iedere dag een oranje das om zou hebben, maar dat heeft hij niet. Toch aan u de vraag: hoeveel rode jurkjes heeft u eigenlijk?” Dit was de eerste vraag die Marjolein Moorman, de lijsttrekker van de PvdA in Amsterdam kreeg in het slotdebat van de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen. De vraag die volgde was: “Toch bent u – gelukkig zitten er in de coulissen nu wat meer vrouwelijke lijsttrekkers – maar toch bent u, als vrouw en lijsttrekker in de politiek een zeldzaamheid.  Hoe komt dat nou?”

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Meredith Greer

En zo was de leider van de PvdA een derde van haar 5 minuten spreektijd kwijt om het erover te hebben dat ze een vrouw was, en dat ze ook nog, jaja, vaak een jurk aan had. En dat dit toch wel zeldzaam was, een vrouw in een rode jurk in de politiek. En of ze dan als vertegenwoordiger van die grote zeldzaamheid – vrouwen met jurk in de politiek – kon verklaren waarom er niet meer van haar waren. Daarna mocht ze het pas een keer hebben over haar politieke standpunten.

Ondanks de verzekering van de interviewer dat hij precies dezelfde vraag aan een man had kunnen stellen, hoor ik mannen niet zo vaak antwoord geven op de vraag waarom ze nu alwéér een donkergrijs pak aanhebben, of hoe het nou toch komt dat er zo ontzettend veel mannen in de politiek zitten. Dat terwijl een variant van de vraag die aan Moorman werd gesteld, keer op keer beantwoord mogen worden door vrouwen.

De afgelopen weken voerde ‘Stem Op een Vrouw’ campagne om door middel van voorkeursstemmen meer vrouwen in de gemeenteraden te krijgen. Ze deden het met engelengeduld. Want het maakt niet uit dat we nu al bijna 100 jaar argumenten aandragen waarom vrouwen het recht op politieke vertegenwoordiging verdienen. Wanneer het onderwerp ter sprake komt, moet de discussie iedere keer weer gevoerd worden alsof het de allereerste keer is. De vraag ‘Waarom moeten er meer vrouwen in de gemeenteraad?’  staat dan ook bovenaan de lijst van veelgestelde vragen.

Er wordt nog steeds van vrouwen verlangd dat ze redenen geven waarom het eigenlijk zo nodig is dat ze meedoen. Ze moeten met studies en onderzoeken en een persoonlijke verantwoording komen waarom ze het als vrouw beter of anders zullen doen. Ze moeten uitleggen wat ze als vrouw eigenlijk toevoegen en vooral waarom ze het niet aan de mannen kunnen overlaten. ‘Een man kan toch ook de politieke belangen van vrouwen vertegenwoordigen?’ en ‘Wat verbetert er als er meer vrouwen in de politiek komen?’ krijgen dan ook beiden een bijzonder vriendelijk antwoord bij diezelfde veelvuldig gestelde vragen.

Ook Marjolein Moorman gaf geduldig glimlachend antwoord op de vraag wat vrouwen nou in de weg staat om lijsttrekker te worden en gaf voor de volledigheid ook maar meteen een paar voorbeelden van wat volgens haar vrouwelijke waarden waren, zoals idealisme, samenwerking en communicatie, die eigenlijk heel goed passen in de politiek.

En dat is niets meer dan goedbedoelde onzin.

Vrouwen hoeven niet verkozen te worden omdat ze zoveel vrouwelijke deugdzaamheid of zorgzaamheid bezitten. Dat vragen we van mannen ook niet. Vrouwen kunnen net zulke incompetente of capabele politici zijn als mannen. De reden dat we moeten zorgen voor een betere politieke vertegenwoordiging van vrouwen en minderheden is simpel: omdat er geen enkel rechtvaardig argument is voor hun ondervertegenwoordiging. Waarom moeten er meer vrouwen in de politiek? Waarom in godsnaam niét?

Nederlandse vrouwen en minderheden hebben vaak genoeg beleefd gevraagd om evenredige representatie, ze zijn klaar met netjes wachten. Dat is het mooie van de Stem op een Vrouw-campagne: het werkt. Door het hele land hebben kiezers, op volledig democratische wijze, meer plek afgedwongen in de politieke arena voor vrouwen.  En dat kon zonder verantwoording, verdediging, of vriendelijk te glimlachen. Want de kiezer heeft altijd gelijk.

Onderwerpen