Hobbyconducteur Wout Weghorst is diep ‘ontgoggeld’
“Wie is dat?” vroeg de vriendin, met een bakkes vol pad thai met spitskool.
“Wout Weghorst.”
“Waarom huilt-ie? De plasticsoep, de CO2, segregatie?”
“Wedstrijd verloren.”
De laatste keer dat ikzelf huilde na een verloren wedstrijd was ik een jaar of zeven. Daarna is het met mijn beleving beduidend minder geworden. Wout Weghorst heeft hem al die tijd op hetzelfde niveau gehouden.
Tijdens de bekerfinale, die qua spankracht het midden hield tussen het achterstevoren bekijken van een oude Poirot en de nieuwe schijf van Jack ‘tumtidumtidumtidum’ Johnson, bladerde ik een beetje door de Voetbal International, en zo stuitte ik op een interview met Wout Weghorst. Tot dat interview wist ik de volgende dingen van Wout:
- Wout juicht altijd nogal uitbundig wanneer hij scoort, met rode konen en een kuif die opgewonden op zijn voorhoofd danst.
- Op zijn linker bovenarm heeft Wout een uitvoerige tekst laten tatoeëren. Een Bijbeltekst, of anders een van mijn columns.
- Wout kan beter voetballen dan veel mensen denken en minder goed dan sommige mensen denken.
- Wout gaat eens per week bij een bejaarde heer op bezoek.
Met name dat laatste zat me lange tijd nogal in de weg. Lag ik eindelijk, na een lange dag contempleren, op de bank de Eredivisiesamenvattingen te verorberen – bakje gebrande amandelen op de columnistenbuik – zag ik Wout weer door het beeld galopperen.
En elke keer dacht ik: wat doe ik eigenlijk? Waar ben ik mee bezig? Wout wordt topscorer van Nederland, international zelfs, kalkt zijn arm vol en heeft ook nog tijd om eens per week met een oude meneer te gaan wandelen. Ik wandelde nauwelijks met mezelf; mijn liefdadigheid hield op bij het op de vloer vegen van de amandelresten.
Ik werd een beetje ongemakkelijk van Wout. Ik kreeg het gevoel dat ik maar half leefde, of voor een derde. Ik gooide er met de pet naar, maar echt fanatiek gooide ik ook niet. Mijn leven was een beekje dat aan me voorbij kabbelde, terwijl Wout in een lekke kajak door het zijne rausde.
En toen belandde ik dus bij dat interview van Wout in de VI. Simon Zwartkruis schreef het, en ik vrat het op, zoals een uitgehongerd paard een wortel eet. Toen ik het uit had, stond AZ 0-2 achter, stond Alireza Jahanbaksh in de hoek van het veld na een zoveelste oplawaai van Haps zijn a’s in de goede volgorde te zetten en wist ik weer wat meer van Wout Weghorst. Namelijk:
- Op de avond voor de wedstrijd bidt Wout voor een goede nachtrust.
- Wout houdt van uitslapen, behalve op de wedstrijddag: dan is-ie al om zeven uur wakker.
- Voor elke wedstrijd leest Wout zich in met weetjes en statistieken en bekijkt hij positieve beelden van zichzelf.
- Wout luncht met een uitsmijter en gaat daarna nog even in bed de wedstrijd liggen visualiseren.
- In de auto naar de club draait Wout John Mayer, James Blunt en Ed Sheeran.
- Tot vlak voor het begin van de wedstrijd loopt Wout rond in weinig meer dan een handdoekje.
Na de wedstrijd stond Wout eenzaam op het veld diepe teleurstelling uit te beelden. Hij stond erbij als de hobbyconducteur die zojuist zijn lievelingsmodeltrein heeft zien ontsporen en keek in de verte, naar het veld, waar zijn grenzeloze toewijding door Van Persies talent was vertrapt. Over zijn arm hing de loserbadjas en in zijn ooghoek zag hij Hélène Hendriks van Fox Sports naderen.
Hendriks vroeg iets. Wout keek naar de microfoon en daarna weer in de verte. Je ziet wel eens beelden van platgebrande Rohingya-dorpen, en dan wil je wel eens vergeten dat er ook écht leed bestaat.
“Neem ons eens mee in die rollercoaster,” stelde Hendriks voor.
En Wout stamelde staccato: “Ja. Goed. Teleurstelling. Beetje ontgoggeld.”
Ik keek ernaar, de mond vol spitskool en dacht: dát is het. Beleving.
Visualisatie
Vanmorgen, toen de vriendin beneden kwam, was ik al een uur wakker. Ik zat me in te lezen.
“Waarom ben je niet aangekleed?”
“Weet je hoe vaak mijn column van vorige week gelezen is?”
“Gadver, waarom heb je met pen op je arm geschreven? En wat is dat voor gezemel op de achtergrond?”
“Dat is James Blunt, live in Sint-Maartensdijk. Topschijf. Maar als jij nou even een uitsmijtertje bakt, ga ik nog even liggen. Stukje beleving.”
Ze probeerde nog tegen te werpen dat ze naar haar werk moest, maar ik was de trap al op. Na wat ontgoggeld gesputter hoorde ik even later het spek in de pan spetteren, terwijl ik, dekens tot de kin, de zinnen die u net gelezen hebt alvast in alle rust visualiseerde.
