Kennelijk is het weer nodig om Jimmy Durmaz na te zeggen
Zondag stond Jimmy Durmaz op een trainingsveld in Sotsji. Achter zich: de complete Zweedse selectie, met trainers en al. Jimmy las een verklaring voor vanaf zijn telefoon en legde zijn vrije hand op zijn borst, om duidelijk te maken dat zijn woorden in werkelijkheid niet van het scherm kwamen, maar uit zijn hart.
Toen hij klaar was, liet hij zijn telefoon vallen.
Daarna begon de training.
Jimmy Durmaz is een voetballer die oogt als een hipsterbarbier, zijn baard bungelt over zijn kin als een hangplant over de pot en zijn huid is bezaaid met tatoeages. In een interview in een glossy vertelde hij dat de meeste een religieuze betekenis hebben, maar er zitten ook bij: “De rechterhand gaat over dingen die ik heb meegemaakt, dingen die ik helaas voor mezelf moet houden.”
De tekst loopt hieronder door.
Meer dan op de middenvelder van Toulouse die hij in werkelijkheid is, lijkt hij op de jongens van de koffiebar hier om de hoek, berenbonken van kerels die zingend melk schuimen en altijd weer op zoek zijn naar onbekende bonen waar ze iets bitters en zwarts uit kunnen persen, en dat allemaal voor mijn plezier.
Nog altijd even min
Jimmy Durmaz is geboren in Örebro. Hij is een Zweed van Assyrische komaf. Durmaz speelde al 43 keer voor het Zweedse nationale team. Voor zijn laatste wedstrijd, zaterdag tegen Duitsland, zal hij geen prijzen krijgen. Durmaz mocht twintig minuten meedoen en deed in die korte tijd meer fout dan menselijk mogelijk is. Hij leek wel een onheilsmagneet, zoals hij daar aan die rechterkant op en neer holde, als een man achter zijn van het hoofd gewaaide hoed.
In de laatste minuut maakte Jimmy Durmaz een overtreding, net buiten het strafschopgebied. Goed gemikt, zou je zeggen, ware het niet dat Toni Kroos nog net even beter mikte en de bal in de kruising joeg. En Zweden verloor.
Op datzelfde moment stroomde de eerste drek al Durmaz’ Instagram-account binnen. En die bleef stromen, de hele nacht.
U kunt zelf wel ongeveer bedenken wat de låding van die berichten was.
Dit waren de feiten, bij wijze van aanloop.
Nu de mening. Zoals dat schijnt te horen, in een column.
Mensen die in een magere invalbeurt in een voetbalwedstrijd aanleiding zien om hun minderwaardige ideeën over andere mensen kenbaar te maken, zijn hufters van nauwelijks voorstelbare proporties. Ongetwijfeld voelen de internationale scheldtroepen op het profiel van Jimmy Durmaz zich aangemoedigd door alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt.
Xenofobie is een verdienmodel, discriminatie een electorale goudmijn en leugens zijn meningen die net zo veel ruimte verdienen als de waarheid. Misschien verkeren die mensen nu in de overtuiging dat hun opvattingen minder misselijkmakend zijn wanneer ze gedeeld worden door een Amerikaanse president, een Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken of een willekeurig Tweede Kamerlid.
Misschien geloven ze werkelijk dat mensen met een andere achternaam zich moeten ‘invechten’ (© Mark Rutte) en dat, als dat invechten niet van een leien dakje verloopt, ze beter maar weer kunnen opflikkeren.
Voor al die mensen die menen de loyaliteit van een voetballer aan zijn land te moeten bevragen na een slechte wedstrijd: met z’n hoevelen je ook denkt te zijn, wat je vindt, is nog altijd even min als altijd.
Fuck
Vier jaar geleden ging een aantal donkere Oranjespelers met elkaar op de foto. Leroy Fer zette de foto online en Nederland liet zich van zijn goorste kant zien. Ik weet nog dat ik destijds overwoog over die toestand een column te schrijven, en dat ik dat uiteindelijk niet deed, omdat alles wat ik erover te zeggen had nogal voor de hand lag. Schande-roepen over iets schandelijks kunnen we allemaal wel, dacht ik toen.
Nu schrijf ik dus wel over Jimmy Durmaz. Misschien ben ik veranderd, ongetwijfeld, maar de wereld ook. Het is om onnaspeurbare redenen kennelijk minder vanzelfsprekend geworden om Jimmy Durmaz na te zeggen en ‘Fuck Racism!’ te roepen. Wie weet is het daarom goed om dat toch eens te doen.
