Voetbalclubs steeds vaker prooi voor dubieuze investeerders en luchtfietsers
Deze week kreeg voetbalclub Roda JC te maken met een nieuwe slag ‘investeerders’ in de voetbalwereld. Crypto-investeerders namelijk. Hun doel lijkt helder, stelt columnist Tim Jansen.
Een voetbalclub kopen is, een uitzondering daargelaten, zakelijk gezien het equivalent van geld in een diepe put gooien. Dat geldt zeker voor een club in een betrekkelijk kleine competitie als de Nederlandse. Neem als bewijs kwakkelende verenigingen als FC Utrecht, NEC, AZ, FC Zwolle en ADO Den Haag die in handen van Nederlandse suikerooms zijn of waren.
Het ging hier vrijwel altijd om rijke mannen die wat terug willen doen voor de regio voetbaltrots te steunen of om de club in kwestie te redden van de ondergang. Soms waren deze bestuurders iets te machtig, soms wat ijdel, maar vol van goede intenties.
Als het meezit verdienen ze hun investering terug dankzij de doorverkoop van door hen gefinancierde spelers. Vaker kost de club geld. Geen probleem, dat kunnen ze als multimiljonair lijden. Investeringen worden namelijk niet gedaan vanwege het verwachte rendement, maar omdat ze als klein jochie op de tribune stonden. “Als je denkt je geld terug te krijgen bij een voetbalclub, kun je beter naar het casino gaan,” zei een geldschieter van Fortuna Sittard ooit.
Nederlandse voetbalclubs vallen inmiddels steeds vaker in handen van buitenlandse investeerders, die logischerwijs binding met de regio missen. Waarom zou een Rus, Turk, Georgiër of Chinees in godsnaam willen investeren in een verlieslijdende Nederlandse club?
Omdat ze de Turkstalige Wikipedia-pagina van Sittard zulk lekker leesvoer vonden of omdat Den Bosch zo’n schitterende binnenstad heeft? De motieven van de nieuwe generatie geldschieters is volstrekt onduidelijk en dat geldt ook nogal eens voor de herkomst van hun vermogen.
Zijn de clubs gewoon een manier om vaag vermogen een legitieme bestemming te geven? FC Den Bosch is sinds vorige week in handen van Kakhi Jordania, het 24-jarige zoontje van miljardair en voormalige Vitesse-eigenaar Merab Jordania. Vaderlief pocht dat zijn zoontje al veel meer geld heeft binnengeharkt dan zijn vader. Dat zou hij gedaan hebben in de Russische olie-industrie, maar hoe precies is een raadsel.
Bij Roda JC hebben ze de dertigjarige Aleksei Korotaev die een aandeel heeft van 20 procent in de Limburgse club. Begin dit jaar liep de overname vertraging op, omdat de Russische Zwitser in de gevangenis in Dubai zat. Daar schijnt hij op een kladblok een prachtig toekomstperspectief voor Roda te hebben geschetst, maar hoe de Limburgse voetbaltsaar zijn vermogen heeft vergaard blijft onduidelijk voor de buitenwereld.
Roda kreeg deze week eveneens te maken met een nieuwer slag ‘investeerders’ in de voetbalwereld. Crypto-investeerders. Drie mannen met uit de regio (dat wel) willen middels hun cryptobedrijf een belang in de voetbalclub. Hun doel lijkt helder. Het drietal, dat waarschijnlijk niet-buitensporig vermogend is, wil cashen via voetbalclub.
Met hun bedrijf Libereum willen ze miljoenen ophalen onder investeerders. Met deze miljoenen moeten vervolgens vier voetbalclubs gekocht worden. Investeerders krijgen in ruil voor hun investering ‘Libers’, een cryptomunt.
Vervolgens moeten supporters worden gedwongen om hun sjaaltjes, biertjes en hamburgers af te rekenen in Libers. Door dit dwanggebruik neemt de vraag naar de Liber toe en dat moet de koers van de cryptomunt doen stijgen. Investeerders kunnen de cryptomunt voor meer geld (euro’s) verkopen. Welk probleem dit voor de club oplost en hoe supporters geholpen zijn met het betalen in een volatiele fantasiemunt is volstrekt onduidelijk. Tussen al die troebele geldstromen en geldbeluste luchtfietsers verlang ik terug naar de ouderwetse suikerooms.
