Haal grote sportevenementen naar Nederland in plaats van Qatar
In Qatar bezwijken slavenarbeiders aan de bouw van WK-stadions en loeit de airco dagenlang in een gigantisch stadium met open dak. Terwijl we in Nederland wakker liggen van een warme nazomer, energieverspilling en ons slavernijverleden, trekken landen als Qatar gewoon hun eigen plan. Kemal Rijken haalt het WK voetbal en de Olympische Spelen liever naar Nederland.
‘Ik ben gewoon pissed!’ zei een boze vrouw met tatoeage in de camera. In de woonkamer keek ik naar een tv-verslag van de Dam tot Damloop, en deze hardloopster was woest dat ze niet van start mocht gaan. De wedstrijd had namelijk last van het warme nazomerweer. Teveel deelnemers vielen uit en moesten oververhit naar de eerste hulp. De organisatie kon het niet langer aan en greep in: zeker vierduizend hardlopers die nog in Amsterdam aan de startlijn stonden, mochten niet meer vertrekken om te voorkomen dat er doden zouden vallen. De meesten waren diep teleurgesteld en liepen emotioneel voor de camera leeg. ‘Denk na, het is voor jullie eigen bestwil!’ schreeuwde ik naar mijn tv-scherm. Een paar slimmeriken nam het heft in eigen hand en ging met de pond naar de overkant van het IJ om alsnog naar Zaandam te hollen. Of die mensen heelhuids over de finish zijn gekomen weet ik niet, maar achteraf bleek dat de organisatie best tevreden was: niemand was overleden.
Het aardgasgeld van Qatar is voor de atletiekbond blijkbaar belangrijker dan het welzijn van zijn sporters.
In de kleine Golfstaat Qatar lijkt de hitte minder problematisch. Vorige week streken daar de wereldkampioenschappen atletiek neer. Omdat het kwik overdag algauw boven de veertig graden reikt, werd de marathon voor vrouwen simpelweg rond middernacht afgewerkt, toen de temperatuur naar een verfrissende 32 graden was gezakt. Na het startschot van de emir snelden enkele tientallen atletes in korte broekjes door de lege straten van Doha, waar overdag lokale vrouwen in zwarte nikabs te zien zijn. In de woestijnhitte en met een luchtvochtigheid van 75 procent strompelden de marathonloopsters uiteindelijk over de finish, badend in het zweet en snakkend naar water. Dit kan niet gezond zijn. Toch gebeurt het, want het aardgasgeld van Qatar is voor de atletiekbond blijkbaar belangrijker dan het welzijn van zijn sporters. Later in de week moesten de snelwandelaars er ook aan geloven. Sommigen hielpen elkaar kruipend over de eindstreep. Topsport verbroedert, dat dan weer wel.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonnee‘Doha 2019’ zal vooral bekend komen te staan om het Khalifa-stadion, waar andere onderdelen van de atletiekkampioenschappen werden gehouden. Een kolossaal gebouw met een torenhoog open dak, waar desondanks de airconditioning dagenlang stond te loeien. Ja, airco! In het stadion was het dankzij de airco ‘slechts’ 26 graden. Zulke verspilling zou in Nederland op veel kritiek kunnen rekenen – airco gebruikt veel elektriciteit en dat is nu eenmaal slecht voor het klimaat – maar in Qatar lijken ze daar geen boodschap aan te hebben. Daar doen ze het gewoon, of de ‘klimaatdrammers’ in het Westen dat nu leuk vinden of niet.
In het Khalifa-stadion stalen kogelstoters, discuswerpers en polsstokhoogspringers de show, maar dan wel voor vrijwel lege tribunes. De meeste Qatari kennen atletiek niet en hebben geen sportcultuur, laat staan dat ze urenlang in een stadion willen bivakkeren. De enkele westerse fans op de tribunes waren vooral bekenden van de sporters, want voor de meeste gewone atletiekfans is een retourtje Qatar te duur. Bovendien viel het toernooi buiten de zomervakantie, waardoor veel mensen aan het werk waren. Voor de fans die wel naar het atletiekstadion getrokken waren, was het mogelijk een hard gelach: in Qatar is alcohol moeilijk te krijgen. Ze moesten het veelal doen met sapjes, water en frisdrank.
Waar we in Nederland momenteel veel praten over de slavernij – goed voor ons historisch besef – is er in landen als Qatar geen sprake van een debat.
Het belooft wat te worden voor het WK voetbal dat in 2022 in dezelfde Golfstaat gehouden zal worden. Nadat het gastland een belasting van honderd procent op alcohol heeft ingevoerd, zullen voetbalfans diep in de buidel moeten tasten voor een verkoelend biertje. En op alcoholvrij bier draait zo’n polonaise toch minder lekker. In de warmte en klam van het zweet zullen de Oranje feestneuzen straks marcheren naar een van de acht megalomane, nieuwe stadions. Momenteel zwoegen tienduizenden arbeiders uit lagelonenlanden onder erbarmelijke omstandigheden nog op de bouwplaatsen. Tijdens de aanleg zijn naar schatting honderden van hen bezweken. Als moderne slaven vonden zij de dood. Geen haan die daar naar kraait. Waar we in Nederland momenteel veel praten over de slavernij – goed voor ons historisch besef – is er in landen als Qatar geen sprake van een debat. Daar doen ze gewoon aan slavenarbeid. Of wij in het Westen dat nu leuk vinden of niet.
Zijn er dan geen alternatieven? Jawel. Het WK voetbal of de Olympische Spelen zouden bijvoorbeeld eens naar Nederland kunnen komen. Een land dat de mensenrechten hoog in het vaandel heeft staan. En een land vol sportfans die, op de tribune en in het veld, hun passie de vrije loop laten. Als Nederland kunnen we laten zien dat je geen grote stadions hoeft te bouwen om een goed toernooi te organiseren en dat het geen miljardenproject hoeft te zijn. Niet dat ze daar in Qatar erg in zullen hebben. Die gaan gewoon door met hun bouwwoede, ook na het WK van 2022, totdat de aardgasvelden uitgeput zijn en de gasdollars niet langer binnenstromen.
