Diversiteitspolitiek leidt tot betuttelracisme
‘Diversiteit’ is in, bij universiteiten, in de media én bij multinationals. Maar de ironie is dat je hiermee bevordert wat je wilt bestrijden, namelijk een toegenomen fixatie op kleur. Voor variatie in opvattingen, sociaaleconomische kenmerken en regionale herkomst is dan juist minder aandacht. ‘Wat diversiteit is, wordt bepaald door een klein clubje machtige, stedelijke academici.’
Of het nu gaat om werk, wetenschap, geschiedenis of lekkernijen, alles moet divers. Het doel van diversiteitspolitiek is een inclusieve samenleving met gelijke kansen voor iedereen. In de alledaagse praktijk lijkt diversiteit eerder op een wedstrijd over wie het het beste voorheeft met de ‘slachtoffers’ van ‘de witte man’. De kritiek op doorgeschoten diversiteit groeit ook. Een groeiende groep – onder wie gekleurde Nederlanders en ook linkse kiezers – ziet in het diversiteitsdebat vooral uitsluiting, polarisering en stigmatisering.
Een zich vriendelijk voordoende vorm van racisme, zo noemt de Surinaams-Nederlandse schrijver Henk Bakboord op online opinieplatform Vrij Links het fenomeen betuttelracisme. Deze vorm van racisme gaat uit van het onvermogen van mensen van kleur om zichzelf te verheffen, schrijf hij. Dat wil zeggen: ‘zonder de ‘hulp’ van de betuttelracist, waar vooral dankbaarheid en nederigheid voor getoond dient te worden’.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
