Het kippenhok van de Tweede Kamer
Er zijn Binnenhof-watchers die hun hart vasthouden nu de nieuwe Tweede Kamer maar liefst zeventien (na het ter perse gaan van dit nummer zijn het er zelfs achttien, red.) fracties telt. Zal dit ten koste gaan van de slagkracht van het parlement? Wordt het een bende? Of is die veelkleurigheid juist een sieraad voor de democratie? ‘Ons stelsel heeft een zelfreinigend vermogen.’
Je zag het de afgelopen weken al. Nieuwe Kamerleden liepen naar de interruptiemicrofoon, alsof ze nooit anders hadden gedaan. Zij spraken niet zelden op hoge toon over een Mark Rutte, alsof het een kwajongen betrof die door hen de les gelezen moest worden. Een enkeling waagde het te reppen van ‘collega Omtzigt’, het populaire CDA-Kamerlid van wie zij eigenlijk niet eens de schoenveters zouden mogen strikken. De branie van sommige van die nieuwkomers doet wellicht aandoenlijk aan, maar je moet er niet aan denken dat ze ooit om welke reden ook ruziënd over straat gaan en – God verhoede dat helemaal – zich menen te moeten afsplitsen en we nog meer partijen hebben.
Omdat er altijd maar 150 zetels te verdelen zijn, gaat de komst van meer fracties onherroepelijk ten koste van de grotere partijen, die dan ook moeite zullen hebben om met elkaar meerderheden te vormen. Er zijn scenario’s denkbaar waarbij een partij als Volt (drie zetels) of JA21 (idem) net even nodig zijn voor een meerderheid bij een besluit of bij de samenstelling van een nieuw kabinet. Maar deze kleintjes representeren doorgaans allerlei eigen- en deelbelangen die, om hen gunstig te stemmen, natuurlijk ook in meerdere of mindere mate in een regeerakkoord gepropt moeten worden. Zo’n akkoord krijgt dan een zompig karakter waarin van alles voor iedereen een beetje is geregeld of voorzien. En waarin ten slotte niemand zich nog herkent.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
