bron: anp

De woke steniging van een poëziejuf

De affaire rond dichteres Kate Clanchy is een van de meest genadeloze voorbeelden van cancelterreur die we tot nu toe hebben gezien, schrijft Jan Kuitenbrouwer. "Ooit zal de woke-hausse voorbijgaan, maar eerst wordt het nog erger, vrees ik."

Gepubliceerd op: 27/01 | 2022 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Cultuur

door Jan Kuitenbrouwer

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Als ik mij opwind over excessen van wokeheid, en dat gebeurt regelmatig, proberen wijze mensen in mijn omgeving, en die zijn er gelukkig, mij te troosten met de gedachte dat zulke trends tijdelijk zijn. Er gaat een verleiding uit van rechtzinnigheid en fanatisme, het bedwelmt, vervoert, verdooft, maar deep down weet de jeugdige radikalinski ook wel dat zijn ideeën nooit echt verwezenlijkt zullen worden, al was het maar omdat er dan geen wereld is waarin hij straks het gematigde, aangepaste leven kan leiden waartoe hij, net als iedereen, is voorbestemd. Met een paar kleine attributen uit zijn gedachtegoed, bescheiden trofeeën die hij kan koesteren als souvenirs van zijn teenage revolution. En dan verzint de volgende generatie weer iets nieuws. "Denk eens aan wat wij allemaal riepen en geloofden toen we zo oud waren,'' zeggen die vrienden. Ze hebben gelijk, het is een gezonde houding. Met één nadeel: onwillekeurig ga je op zoek naar aanwijzingen dat de golf al aan het afzwakken is. Maar als het om woke gaat zie ik die voortekenen nog niet. Het is soms even bedrieglijk stil, maar dan is er weer een incident waaruit blijkt dat dit gedachtengoed nog steeds voortwoekert en zelfs nieuwe records van wreedheid en razernij breekt.

De ruggengraatverweking van boekuitgevers en -distributeurs, bijvoorbeeld, bereikte vorige week een nieuw dieptepunt. De grote Britse uitgever Picador verbrak de banden met de dichteres Kate Clanchy, auteur van verschillende succesvolle poëziebloemlezingen en een memoir over de 30 jaar dat zij poëzieles gaf aan kansarme kinderen met een handicap en/of migratieachtergrond, getiteld Some Kids I Taught and What They Tought Me. Verschillende van die kinderen werden succesvol in de literatuur en schrijven dat volledig toe aan Clanchy’s onvermoeibare toewijding, een verdienste waarvoor zij vorig jaar een MBE-ridderorde ontving. Het boek werd juichend gerecenseerd en in 2020 bekroond met de Orwell prijs voor politiek proza. Daardoor trok het brede aandacht en op Goodreads.com begonnen bespreki gen te verschijnen waarin Clanchy werd beschuldigd van racisme, validisme en antisemitisme. Zij zou haar leerlingen 'exotificeren' en 'commodificeren', met haar 'imperialistische blik' en haar 'white saviourism'. Zie bijvoorbeeld deze 1-ster besprekingen op Goodreads.com.