Betutteldrift
Toen Marente de Moor bijschriften leverde voor een tentoonstelling, werd er bezwaar gemaakt tegen het woord ‘stam’, omdat het woord op een lijst met schadelijke begrippen stond. Een teken des tijds.
Mijn oudste herinnering aan het schrijven is omkleed met schaamte. Ik was een jaar of acht toen ik mijn ouders erop betrapte dat ze hun vrienden voorlazen uit iets wat ik had gemaakt. Ik herinner me hun hilariteit over de nogal plechtige titel (‘De Slang en de Mens’) maar dat is dan ook alles, want ik heb het schrift weggegrist en aan flarden gescheurd. Het gevoel van betrapt worden had zich naar mij gekeerd: het was niet de bedoeling om wat in de intimiteit van mijn verbeelding was ontstaan, te delen met anderen.
Die gêne heeft me nooit meer verlaten. Ik wil nog steeds onderduiken wanneer mijn verzinsels naakt en kwetsbaar de werkelijkheid in worden geschopt. Het blijft een absurde situatie wanneer lezers en recensenten – serieuze mensen die vaak ouder en geleerder zijn dan ik – me aanspreken op iets dat ik maar verzonnen heb, of, nog idioter: wanneer ze me aanspreken op iets wat mijn personages, die ik dus verzonnen heb, hebben verzonnen. Een Droste-effect van schaamte is het gevolg. Liever lever ik mijn manuscript in, verhuis ik en ga ik door met het volgende, alsof er geen onvertogen woord is gevallen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
