Muzikale vrouwenhaat
BN’ers worden met pek en veren de studio uit gegooid wegens grensoverschrijdend gedrag, maar ondertussen stampen rappers de meest vrouwonvriendelijke teksten in de oren van tieners, met goedkeuring van de publieke omroep. ‘Iene miene mutte, tien pond kutjes, ik kies een bitch en neem d’r mee’ (SFB, 2020).
Kortgeleden las ik een noodkreet op LinkedIn van een jongerenwerker en dat was behoorlijk confronterend. Sterker nog: dat stukje houdt mij ondanks al het wereldnieuws over Poetin en Oekraïne nu al wekenlang bezig, want het confronteert me keihard met mijn eigen moraal, met mijn eigen positie – of wellicht volgens sommigen het gebrek daaraan – over waarden en normen. Ik ben een kind van de jaren zestig. De Sextant, een blaadje van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming (NVSH) waar de meeste millennials nog nooit van hebben gehoord, lag bij wijze van spreken bij ons op de keukentafel. Vrijheid, blijheid was ons devies. Nou ja, zo ongeveer. Dat was toen. En toen was niet alles beter. Toen gebeurde er ook een hoop waarvan opvoeders zich hardop afvroegen of dat nou wel zo goed was voor de mentale gezondheid van de jongste generatie.
We waren grensoverschrijdend, in alle opzichten. Althans, dat vonden we zelf, en daar waren we nog trots op ook. Want we – in feite de generatie voor mij – hadden gebroken met het keurslijf van de jaren vijftig. Grensoverschrijdend: dat woord had toen een heel andere lading dan nu. Het stond juist voor vrijheid en zelfbewustwording, niet voor vernedering, machtsmisbruik en vrouwonvriendelijkheid. Bob Dylan zong het al: the times they are a-changin’. Maar is dat wel zo? Je zou evengoed kunnen stellen dat de geschiedenis zich als vanzelf herhaalt, als je maar oud genoeg wordt. Alleen sta ik nu aan de andere kant en ben ik nu degene die roept: “Zeg, kan het niet wat minder?” Ik bevind mij kortom in een onmogelijke Catch-22: ik ben voor vrijheid van meningsuiting, voor vrijheid van seksuele beleving, van godsdienst, identiteit, gender en noem het allemaal maar op. Het kan mij niet vrij genoeg, maar ik voel ook zo ontzettend mee met zo’n noodkreet van jongerenwerker Leenard Kanselaar, die zich hardop afvraagt hoe we in hemelsnaam nog kinderen moeten opvoeden als ze gedachteloos meeblèren met vrouwonvriendelijke teksten van onder meer Broederliefde, Lil Kleine en Boef als ‘pomp ’m erin bij die bits’, ‘kleed je uit, raak me aan, kom springen in m’n douche. Doe als thuis, veel geluid, laat me springen in je poes’ en ‘als je me schreeuwt, stoot ik hard, loop je mank’.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
