Spring naar de content
bron: foto: Sevilay Maria, styling: Richard Schreefel

Marjan Berk: ‘Erotiek is veel meer dan het vullen van gaten’

Schrijfster en actrice Marjan Berk (90) is een van de geportretteerden in het koffietafelboek PR:OUD – Trots op leeftijd van Sevilay Maria van Dorst en Micaela Bartels, dat op 11 maart verschijnt. Wat leest, luistert en ziet ze in haar vrije tijd?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Nick Muller

Boeken

“Ik lees dag en nacht, al m’n hele leven. Ja, nu gaat het wat moeilijker, want ik heb nog maar één werkend oog, waardoor ik geen diepte meer kan zien. Ik schenk de thee naast het kopje en het koken is ook summier geworden – ik kan het eten nog net de pan in en uit krijgen, begrijp je. Wil je koffie? Dan maak ik dat zo. Wil je dan ook een plak gemberkoek met dik boter? M’n zoon zegt dat ik geen roomboter meer moet eten, maar daar heb ik maling aan. Ik ben toch al krakkemikkig. Ik heb artrose, een nieuwe schouder en loop met een stok, maar ik heb nog wél m’n eigen tanden. Maar goed, lezen. Ik lees nu het boek Alma’s dochters van Jutta Chorus. Ik heb een van die dochters redelijk goed gekend; zij was de assistente van Fons Rademakers, voor wie mijn ex destijds de muziek schreef voor de film Niet voor de poezen. Het is een goed boek, omdat het vrouwen die vergeten dreigen te worden weer uit de schaduw haalt. Dat is nu een beetje in, vergeten mensen weer in de spotlights zetten, maar soms vind ik dat ook strontvervelend, want niet iedereen hoeft uit de schaduw gehaald te worden. Vind je wel? Ik wil geen namen noemen, maar er zijn mensen van wie ik denk: we waren net eindelijk van je af. 

“Hier naast mijn bed ligt een hele stapel met boeken waar ik nu in bezig ben: de swingende vertaling van Ovidius’ Meta-morfosen van Harrie Geelen, het fantastische Lessen van Ian McEwan... Help me eens, zie jij mijn bril ergens liggen? Nee, niet die, die heeft maar één poot. Ik heb zeven brillen met één poot, omdat ik er altijd per ongeluk op ga zitten. Deze moet ik hebben. Ik wil je namelijk iets voorlezen. Ik ben geabonneerd op de poëzienieuwsbrief van Raymond Noë. Vandaag kreeg ik een gedicht van de Zuid-Afrikaanse dichteres Elisabeth Eybers in mijn postvakje, met daarin deze strofe: Vermindering neem waarneembaar toe/ Ek hoop om te voldoen aan omgekeerde bloei/ en leeg genoeg te loop om vol te loop/ met wat vanuit hierbuite binnevloei. Dit gedicht dekt mij als een jas. Dat is de eeuwige waarde van literatuur: je kunt er troost uit putten op momenten dat je dat nodig hebt. Socrates heeft mij op die manier erg geholpen bij mijn verhuizing. Ik had een fantastisch huis in Kalenberg, maar twee jaar geleden moest ik dat verruilen voor een klein appartementje in Amsterdam. Ik heb bijna alle mooie spullen die ik in mijn leven heb verzameld weg moeten doen, waaronder ruim vierduizend boeken. Die verhuizing greep me erg aan. Ik dacht dat ik drie weken non-stop zou janken. Socrates leerde me dat verlies bij het leven hoort. Je denkt dat je iets hebt, maar je hebt helemaal niks, je hebt alleen jezelf. Ik ben begonnen met niks, twee hutkoffers met foto’s van familie, en eindig nu ook weer met niks. Daar moest ik vanmorgen aan denken toen ik dat gedicht las van Eybers.

Paywall

Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.

Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.

Kies een lidmaatschap