Laat ik vooropstellen dat ik bepaald niet genderfoob ben. Begin jaren zeventig liep ik op de naaldhakken en in de lingerie van mijn moeder door haar slaapkamer te paraderen, nadat ik mij eerst had besproeid met 4711, echt Keuls water. Op de MAVO aan de Beukenlaan in Ede was mijn bijnaam dan ook Odeklonje Billie en werd ik regelmatig in elkaar geslagen door de boerenjongens omdat ik zo verwijfd was en zo stonk (varkensmest en schapenstront waren toen de geliefde parfums op de Veluwe). Ik was bovendien de enige knul op school zonder brommer en ik heb nooit het rijbewijs gehaald, dus ik durf gerust te stellen dat ik, bijna vijftig jaar voor het een wereldwijde trend werd, reeds genderfluïde was. 

Sterker nog: ik omring mij al mijn hele droeve leven met bouwdozen (bargoens voor transseksuelen) en travestieten.

In Amsterdam kwam ik regelmatig bij Madame Arthur aan de Amsterdamse Warmoesstraat, een muf pijpenlaatje vol spiegels en versleten pluche, waar het vooral tegen het ochtendgloren wemelde van de paradijsvogels. Ik zat hele dagen op het terras van Casa Maria, Warmoesstraat nummer 60, recht tegenover de Lange Niezel en pal naast het politiebureau. De klandizie bestond uit hele valse nichten, travestieten, transgenders en hoeren en het merendeel kwam van de overzeese gebieden, door Gerard Reve ook wel de ‘Overzeese Geslachtsdelen’ genoemd. De aids-pandemie decimeerde de clientèle van deze Mokumse Cage aux Folles, tot groot verdriet van mij en barkeepster Linda, de dochter van Maria. De begrafenissen en crematies waren diep treurig, maar ontaarden steevast in vrolijke après nous le déluge-uitspattingen. Niemand, maar dan ook niemand kon ongestoord langs Casa Maria lopen. Bij iedere voorbijganger begon de volière te kwetteren dat het een aard had. Dat was genieten hoor, vooral als er mensen met een bochel, een klompvoet, een pruik of haarstukje, overkammers, hele truttige homostelletjes in leren pakken met een rode of gele zakdoek in de achterzak en stuitend slecht geklede hetero’s voorbij kwamen. Hoogtepunt van de dag was altijd wanneer de NAF-brigade een Noord-Afrikaanse zakkenroller had opgepakt en naar het bureau sleepte, en de dellen van Casa Maria het vieze ding kenden van diverse betaalde hand- en spandiensten bij de pisbak. Joelen, gillen, krijsen en ik deed vrolijk mee. 

Nog steeds kom ik graag in de Mekhong River Thai Bar op de Walletjes, het liefst in gezelschap van mr. Theo Hiddema en Rob Hoogland en andere keurige notabelen. In Lissabon ben ik een graag geziene gast in de de Finalmente en in Beiroet, Jeruzalem en Tel Aviv kent hullie mij ook. In Rio de Janeiro woonde ik in de wijk Catete en maakte ik daar ‘s avonds graag een praatje met de kommersjele transseksuele straatsekswerkers (stoephoeren klinkt meteen zo grof), die daar – met ballontieten en ballonkonten – in grote getalen voor gezelligheid zorgen. 

La Cage Aux Folles heb ik vijf keer gezien en The Rocky Horror Picture Show, The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert en Dallas Buyers Club behoren ook tot mijn favoriete films. Tangerine is mijn lievelingsfilm, een snoeiharde zwarte komedie over hele valse bouwdozen met een klein drugsprobleem. 

Goed, ik laat me dus niet afserveren als transfoob, dat moge duidelijk zijn. Maar toen ik deze week een foto van fietser Austin Killips zag, die de slotetappe en het eindklassement in de Ronde van Gila won, een vrouwenwedstrijd in de Amerikaanse staat New Mexico, dacht ik: dat gedonder met die transen loopt de spuigaten uit.

Austin heeft gewoon een piemeltje en ziet er verder uit als een meneer, met benen als betonblokken en een moeizaam cuppie A. If it looks like a dude, swims like a dude and quacks like a dude, then it probably is a dude. Dude wants to look like a lady. 

Tangerine is mijn lievelingsfilm, een snoeiharde zwarte komedie over hele valse bouwdozen met een klein drugsprobleem. 

In tegenstelling tot sommige internationale sportbonden als atletiekbond World Athletics staat de UCI toe dat transgender personen uitkomen in vrouwenkoersen. Dit besluit leidde eerder al tot kritiek van de Amerikaanse Inga Thompson. De voormalige olympiër zei dat het beleid van de UCI ‘het vrouwenwielrennen de nek omdraait’. Thompson verwees daarbij naar een onderzoek van wielrenstersvakbond CPA. Dat zou hebben uitgewezen dat 90 procent van de professionele wielrensters bezwaar maakt tegen deelname van transgender personen. De wielerbond zegt in een reactie dat de regels zijn gebaseerd op de recentste wetenschappelijke kennis. ‘De UCI blijft de ontwikkeling van wetenschappelijke bevindingen volgen en kan zijn regels op basis van voortschrijdend inzicht aanpassen.’

Allemaal woke–gezever en gezwets natuurlijk, want dit is gewoon valsspelen. Ik snap ook niet dat de echte vrouwen zo’n race niet boycotten. Wielrensters zijn in de regel bepaald niet woke en dit moet voor hen toch een gruwel zijn. 

Neem nou Lia Thomas, de zwemmer die als kerel nog nooit iets had gepresteerd, maar nu de 100 meter dames met een voorsprong van 1 minuut wint. 

Of Laurel Hubbard, de Australische gewichtheffer. Letterlijk een monster van een kerel, die overigens regelmatig verliest van echte dames. Of Gabrielle Ludwig, een reus van een basketballer die vijf koppen groter is dan de meisjes in zijn ploeg. Het is niet voor niks dat Ricky Gervais en Dave Chappelle in hun laatste shows hilarisch doorrammen over transgenders want het is een dankbaar en vooral hilarisch onderwerp. 

Wat niet helpt in de publieke opinie is dat zeer agressieve Amerikaanse transgenders – in sommige gevallen crimineel en pedofiel – zich in groten getale aansluiten bij antifa. Ze zijn ook nog eens trigger happy en beschermen met zwaar geschut bijeenkomsten van transgenders die dildoworkshops geven aan driejarige peuters. 

In Nederland wordt de transagenda het volk in de maag gesplitst door vrijwel alle media. De Algemeen Dagblad-lezers in de negorij en de krochten van het land moeten het normaal vinden dat een meisje van 14 haar tieten laat amputeren en een jochie van 15 zijn pielemuis er af laat knippen. 

In veel publicaties wordt er gesproken over hoogstens 48.000 transgender personen van 15 tot 70 jaar in Nederland. Dat cijfer is gebaseerd op het onderzoek van Rutgers en werd overgenomen in het rapport Worden wie je bent van het Sociaal Cultureel Planbureau. Volgens dit onderzoek zou 0,4 procent van de Nederlandse bevolking ontevreden zijn met het eigen lichaam en deze met behulp van hormonen en/of operaties willen aanpassen. 

In de Verenigde Staten schieten de genderklinieken als paddestoelen uit de grond. Het draait allemaal om heel geld en Big Pharma. Het hele gedonder met seksoperaties is vooral handel.  

Het is onvoorstelbaar dat de Amerikaanse genderwaanzin naar Nederland is overgewaaid. In de Verenigde Staten schieten de genderklinieken als paddestoelen uit de grond. Het draait allemaal om heel geld en Big Pharma. Het hele gedonder met seksoperaties is vooral handel.  

Dit interview met Jennifer Bilek – een keurige en vooral onverdachte linkse feministe en onderzoeksjournaliste – over de transgender-agenda was voor mij een eye opener. Bart Nijman schreef een uitstekend essay over onder andere de verminking van pubers. 

Maar ondertussen is de transgenderstroming een nieuwe, nog veel zorgelijker fase in gegaan: die van een toename in de fysieke verbouwing van jonge tieners en zelfs kinderen, aangemoedigd door ouders, artsen en andere volwassenen. Parallel aan de onsportieve ontwikkelingen in diverse competities, is in de afgelopen jaren een merkbare toename van aandacht vanuit genderdysforische, genderverwarde en gender-opportunistische mensen voor hun (vermeende) genderincongruentie. Met name op TikTok wemelt het van de rood-, groen- en paarsharige karikaturen die hun gendergevoelens delen, maar ook anderen aansporen om hun innerlijke andere geslacht te verkennen. Wie het Libs of TikTok twitteraccount volgt, ziet regelmatig docenten van basisscholen, of kerels met lippenstift die een uitermate onfrisse obsessie met jonge kinderen etaleren. In de meest recente golf nieuwe video’s komen ronduit mannelijke mannen – met baarden, bierbuiken en diepe stemmen – in beeld die met geweld dreigen wanneer hun trans-zijn in twijfel wordt getrokken, of die ervan overtuigd zijn dat er een ‘genocide’ tegen transgenders gaande is en daarom hun ‘mede-transgenders’ oproepen zich te bewapenen. Het gevolg is een kramp die leidt tot verdediging van het verkeerde kamp. In Nashville schoot een transgender drie kinderen en drie volwassenen dood, maar in de meeste media verschenen daarop artikelen en reportages waarin niet de slachtoffers werden betreurd en de ideologie bekritiseerd, maar waarin zorgen worden geuit over de veiligheid en acceptatie van andere transpersonen. Het doet denken aan hoe veel media en politieke commentaren zich na iedere islamitische aanslag vol snotteren met medelijden voor de echte slachtoffers: andere moslims.

Mijn idee – en oprechte hoop – is dat de wal het schip keert. De protesten van feministes en sportvrouwen (zonder piemel)  tegen het bespottelijke gendercircus worden terecht steeds feller. Zo, en nu ga ik een lekker plaatje van Divine draaien want het is vrijdag en het kantoor gaat op slot. Geen drank (6 weken clean) maar een lekker kopje thee!

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.