Een hernieuwde kennismaking met de Belgische surrealisten
Brussel staat dit jaar in het teken van honderd jaar surrealisme. In een dubbeltentoonstelling wordt een nieuw beeld geschetst van de avant-gardestroming. De vrouwen worden nu eens niet overgeslagen: Jane Graverol prijkt naast Paul Delvaux. Verrassend zijn ook de anarchistische werken van René Magritte, waarmee hij een dikke middelvinger opstak naar het kunstpubliek.
Overweldigend, dat is het woord waaraan je denkt als je de tentoonstellingen Histoire de ne pas rire: Het surrealisme in België in Bozar en IMAGINE! 100 years of international surrealism in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB) achter elkaar bekijkt. De overvloed aan surrealistische beelden is zo groot dat een normaal mens drie dagen nodig heeft om bij te komen. Wie dat niet wil, doet er goed aan de tentoonstellingen over twee dagen uit te spreiden, maar voor wie wel toe is aan een escapistische vlucht uit de boze buitenwereld is deze poëtische koortsdroom van harte aanbevolen.
Een giraffe in een kristallen glas, een bril met één glas en twee pootjes, bomen die als bladeren zijn geschilderd - het surrealisme is driedimensionale poëzie. Dat is ook niet zo vreemd als je bedenkt dat de kunststroming ooit als literaire stroming is ontstaan. Precies honderd jaar geleden publiceerde schrijver André Breton zijn beroemde Manifeste du surréalisme, waarin hij verklaart dat het surrealisme een middel is tot bevrijding van de geest en alles wat daarop lijkt. ‘Automatische spontaneïteit in zijn meest pure vorm, waarin men probeert - verbaal, door het geschreven woord, of in welke vorm dan ook - de manier van denken te laten zien, geleid door fantasie, zonder enige gecontroleerde ratio en los van morele waarden.’
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
