Het laagste in de mens
Rob en Arthur hebben allebei slechte ervaringen met kamperen. Een camping in Schoorl, een tentje op een stuk boerenland op Corfu – het kon de Foute Jongens niet bekoren
Rob: De zomer breekt aan, mijnheer Van Amerongen. Op zich is dat geen onprettige periode: het is aangenamer een Affligem Blond in een dun T-shirtje op een zonnig en windvrij strandterras te nuttigen dan een mok lauwe en waterige chocola in een dikke winterjas in een tochtig koffiehuis, terwijl Pluvius de beslagen ramen horizontaal teistert.
Toch zie ik ertegenop, zoals altijd. Niet zodra heeft Willemijn Hoebert de eerste overwegend roodgekleurde weerkaarten laten zien, of er maakt zich een somberheid van mij meester die bijna te vergelijken is met die van ome Ris wanneer de meidagen in aantocht waren. Onze buurman had zijn zoon in de oorlog verloren en was dientengevolge in de aanloop naar de dag van de Dodenherdenking nauwelijks aanspreekbaar. “Laat ’m maar,” zei mijn moeder dan. En wij lieten hem, ook omdat we wisten dat ome Ris vanzelf weer de vrolijke buurman zou worden op wie alle jongetjes in de straat zo gek waren.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
