Romney’s economen knippen en plakken er op los
Eén van de dingen die op het ogenblik volop in de belangstelling staan in de wondere wereld van de economie is het witboek van de Romney-campagne over hun financiële plannen. Het is een gezamenlijke poging van de drie economen Glenn Hubbard, Greg Mankiw en John Taylor om hun reputatie ten gronde te richten. (En ja, er is nog een vierde schrijver, Kevin Hassett, maar die had al geen goede naam dus die kon hij ook niet te grabbel gooien.)
En als ik het heb over het stukmaken van je reputatie, bedoel ik niet gewoon dat deze drie dingen zeggen waar ik het niet mee eens ben. Ik bedoel echt dat ze zich schuldig maken aan doodordinair, niet te ontkennen professioneel wangedrag. Onbetrouwbare argumenten gebruiken of zelfs bewijsbaar verkeerde argumenten aanvoeren is natuurlijk niet goed. Het is nog veel erger om het werk van andere economen aan te halen en te beweren dat het jouw redenering ondersteunt, als dat absoluut niet zo is. Niemand hoeft mij te geloven – luister maar naar het protest van de geciteerde economen zelf.
Het werk waar ze uit citeren is trouwens van de hand van gerenommeerde economen. Om een voorbeeld te noemen: de theorieën van Atif Mian en Amir Sufi op het gebied van persoonlijke schulden en de depressie hebben een grote rol gespeeld in het bewijs dat deze crisis veroorzaakt wordt door een gebrek aan vraag, precies het soort situatie waarin het verstandig is om de economie te stimuleren. Je moet dus wel compleet onwetend of compleet gewetenloos zijn om uit hun werk te citeren en te claimen dat het bewijs levert tégen stimulering.
Of, om nog een voorbeeld te noemen, iedereen die het debat volgt kent het stuk van Scott Baker, Nicholas Bloom en Stephen Davis. Iedereen weet ook dat, als ze het hebben over de onzekerheid die herstel in de weg staat, ze onzekerheid bedoelen zoals die over het beperken van de staatsschuld waar de Republikeinen zich zo hard voor maken – niet over zaken als Obamacare.
Zouden Hubbard, Mankiw en Taylor zich zo kunnen vergissen? Ik denk het niet. Ze denken gewoon dat ze de boertjes van buiten wel voor de gek kunnen houden zonder daarvoor een prijs te betalen. Laten we hopen dat ze zich vergissen.
Simon Wren-Lewis, een econoom uit Oxford, vraagt zich af wat Mankiw en Taylor kan hebben bezeten dat ze hun ziel op deze manier aan de duivel verkopen. In een recent blog schreef hij: ‘Dit is een treurige zaak want het zegt net zoveel over de economie als wetenschap als over de betrokken mensen.’
Ik heb ook geen sluitend antwoord. Maar ik denk dat een deel van de oplossing ligt in het feit dat ze gewoon in de draaikolk meegesleurd zijn, die de Romneycampagne is. Een campagne waarin tenslotte standaard gebruik wordt gemaakt van oneerlijke methodes.
Denk nog even terug aan al die maanden die Romney bezig is geweest Obama te verketteren omdat hij ‘zich schaamde voor Amerika’ – terwijl Obama dat nooit gezegd heeft. Toen heeft hij het er weken over gehad dat Obama bedrijven vernederde door te zeggen dat de eigenaars van die bedrijven ze heus niet zelf hadden opgebouwd – allemaal gebaseerd op een opmerking die duidelijk ging over de infrastructuur waar ze gebruik van maakten (‘They didn’t build that’).
Ondertussen is wel bewezen dat Romney’s belastingplan één en al bedrog is – grote belastingvoordelen voor de rijken die volgens hem werden bekostigd door het sluiten van mazen in de belastingwet. Het Tax Policy Center heeft al aangetoond dat het rekenwerk nooit kan kloppen. Hij is duidelijk ook niet eerlijk geweest over de datum van zijn vertrek bij Bain Capital. En zo gaat het maar door en door….
