Sixto Rodriguez en de HMH-boycot
Het is maandagavond 1 juli. De metro rijdt volgens een beperkt dienstrooster dus ik neem een andere route met de trein, via Lelylaan en Schiphol. Bestemming: Amsterdam Bijlmer Arena, want vanavond bezoek ik de Heineken Music Hall.
Het zou eigenlijk 29 mei moeten zijn en ik zou op de fiets naar Het Muziekgebouw aan het IJ moeten zitten. Maanden geleden had ik op zaterdagochtend mijn wekker gezet. Ik had de avond ervoor een concert bezocht in Paradiso in het kader van 5 Days Off. Ik ken mijzelf als ik in Paradiso geweest ben. Dan kan ik de dag erna als verloren beschouwen. Die ochtend mocht niet verloren gaan. Die ochtend gingen de tickets voor Sixto Rodriguez in de verkoop.
Hype
Het schijnt dat de mensen die Sixto Rodriguez nog steeds niet kennen zich moeten schamen. Er is een documentaire over hem met een Oscar bekroond; in iedere koffiebar, kapperszaak, kledingwinkel of combinatie van deze fenomenen wordt zijn album Cold Fact grijs gedraaid en zijn eenmalige concert in Nederland was in no time uitverkocht. Ik had geen kaartje. Ik was door de wekker heen geslapen en mijn toenmalige verkering had me niet wakker gemaakt.
Hij had de wekker wel gehoord, maar dat, tot op de dag van vandaag, om onduidelijke redenen niet gemeld. Daar had ik hem bijna op aangesproken. Maar zoals iedere andere twintiger met de handen in het haar heb ik al een aantal relaties zien stranden. Een van die relaties had twee tickets aangeschaft. Ik mocht met hem mee. Het probleem was opgelost. Over principes maakt een verstandig mens geen ruzie meer.
De hel die HMH heet
Maanden verheugde ik me op deze levende legende. Tot mij het nieuws bereikte dat het concert op 1 juli plaats zou vinden. En niet op 29 mei. Omdat de belangstelling zo groot was, wilde de organisatie bovendien naar een grotere locatie uitwijken. De HMH zou het meest geschikt zijn. Ik ben twee keer eerder in de HMH geweest. Ik wil niet te lang stilstaan bij deze bezoeken, maar iedere keer nam ik mij voor dat het de laatste was. Dat werd zelfs een principe. De HMH doet wat uitstraling en geurbeleving betreft het meest denken aan een Pathé-bioscoop die gefuseerd is met McDonalds. Daar stop je Sixto Rodriguez niet in. Dat is onbeschoft.
Boycot
Op Rodriguez was zeker wel wat aan te merken. De grapjes en oneliners die hij tussen de liedjes door mompelde, waren op zijn zachtst gezegd onverstaanbaar of flauw. Van sommige nummers gaf hij wel een hele summiere uitvoering. Mijn persoonlijke favoriet Can’t get away liet hij achterwege. Het publiek bleef afwachtend, het lukte hem niet de menigte mee te krijgen. Maar Rodriguez is dan ook niet meer de jongste. Hij heeft een zwaar leven achter de rug. Mensen die zware levens achter de rug hebben, stop je niet in de HMH. Want sta je in de HMH, dan sta je op achterstand. Er is veel kracht nodig de achterstand van de HMH in te halen. Die kracht had Rodriguez niet. Dat was zonde.
Over principes dient een verstandig mens geen ruzie te maken. Ik zal geen kritiek meer spuien. Maar vanaf nu boycot ik ieder optreden in de Heineken Music Hall.
