Waarom onderhandelen over een nucleair Iran geen goede idee is
De zoveelste vooruitgeschoven deadline voor een deal tussen Iran en de vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad (plus Duitsland) nadert. Maar is het überhaupt wel verstandig om te onderhandelen met een schurkenstaat als Iran?
Al tien jaar praten we met Iran over het nucleaire programma van het land. De beoogde deal lijkt complex – en is dat ook – maar in de kern komt het hier op neer: Iran wil dat de economische sancties tegen het land worden opgeheven, en in ruil daarvoor moet de nucleaire capaciteit van Iran worden teruggeschroefd. Maar de onderhandelingen duren nu wel erg lang. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry zit nog steeds aan tafel.
Een week geleden dreigde de Amerikaanse president Barack Obama weg te lopen bij de onderhandelingen als het een slechte deal zou worden. Volgens de Israëlische premier Benjamin Netanyahu is het een slechte deal en dreigt een herhaling van het Noord-Korea-scenario – de onderhandelingen met dat communistische land hebben niet weten te voorkomen dat de Noord-Koreanen over kernwapens beschikken. Met één druk op de knop kan dictator Kim Jong-un een ravage aanrichten in de wereld. En Iran straks ook.
Vorig jaar juli werd er al gesproken over een deadline, maar die deadline is almaar vooruitverschoven. Eigenlijk had er gisteren iets uit moeten komen, maar ook dat is niet gebeurd. Volgens de VS is aanstaande vrijdag nu de nieuwe deadline. De vorige afspraak werd verschoven omdat de onderhandelaars ‘meer zorgen hebben over de kwaliteit van het akkoord dan over de klok’. Dat zal best, maar intussen laten we de Islamitische Republiek Iran – met ayatollahs die het Westen en Israël eerder dood dan levend zien – wel al die tijd bouwen aan een kernwapen.
Uiteraard beweert Iran dat het slechts vredige intenties heeft met haar nucleaire programma. Het programma is bedoeld om energie op te wekken, verder niets. Alleen de goedgelovige trapt daarin. Iran werkt zo hard aan het nucleaire programma om de machtsbalans in het Midden-Oosten voorgoed te veranderen in het voordeel van Iran. Als het de Iraniërs lukt, wil Saoedi-Arabië, een van de talloze aartsvijanden van Iran, ook wel een kernwapen. Voor je het weet bestoken ze elkaar en is het einde zoek. Of eigenlijk doen beide landen dat al met gesponsord terrorisme in de regio.
Als er straks toch een deal op tafel ligt – waar ik niet in geloof; er wordt ongetwijfeld een nieuwe deadline gesteld en dan begint het circus opnieuw – vrees ik dat Netanyahu gelijk krijgt. Iran wil hoe dan ook (kunnen) beschikken over een kernwapen, en als de ayatollahs daarvoor het Westen om de tuin moet leiden, dan doen ze dat gewoon. In de ogen van vele Iraniërs is het Westen de duivel. En de duivel moet je bestrijden met alle mogelijke middelen. Tijdens het vrijdagmiddaggebed klinkt dat door talloze moskeeën in Iran.
Wat het alternatief is voor onderhandelen met Iran durf ik niet te zeggen, maar dat deze onderhandelingen slecht zijn voor alle landen behalve Iran, staat vast.
