Wat als je feminist bent en van vrouwonvriendelijke muziek houdt?
Toen Frank Zappa doodging was ik acht en luisterde ik op mijn My First Sony-walkman naar hitjes als De kippetjes van de koning en Kom eet je bie ba boe ba bord nu leeg. Onder het motto ‘beter een late adopter dan geen adopter’ besloot ik daarom onlangs een snoekduik te maken in zijn 105 albums omvattende oeuvre. Ik absorbeerde de teksten over besnorde katholieke meisjes met koeientongen die leren pijpen bij de Catholic Youth Organization, en dacht meer dan eens: dit zou anno 2016 gegarandeerd voor #ophef zorgen.
Mijn feministische oprispingen onderdrukte ik, zoals wel vaker bij het consumeren van popcultuur, en op de fiets en tijdens het afwassen bracht ik verschillende Zappa-uitvoeringen ten gehore, een proces dat zich meestal onbewust voltrok en het midden hield tussen neuriën en mompelen. Seks met minderjarigen? Ach, we hebben het hier over de man die zijn kinderen Moon, Dweezil, Ahmet en Diva noemde. Een icoon. Een fenomeen. Frank Zappa. En niemand wil geassocieerd worden met de hoogblonde Amerikaanse tuttebellen van het Parents Music Resource Center, die zich in de jaren tachtig hardmaakten voor waarschuwingslabels op albums met seksueel expliciete songteksten. Ik niet in ieder geval.
“She was on her knees, my little catholic girl.”
“Be a crew slut, it’s a way of life.”
“If she don’t give me what I want, she ain’t gonna have no head at all.”
Die Frank, gouden gozer. “Sommige vrouwen houden van gewelddadige seks en ik vind dat ze het recht hebben om erover te horen,” zei hij eens. En wat kun je daar nu tegenin brengen? Nee, dan mijn meest beluisterde zomerliedje van dit jaar. In Gentle Persuasion zingt Doug Hream Blunt in ijsjesmetaforen hoe hij een nietsvermoedende langslopende vrouw tot anale seks wil overhalen. Vuilak. Maar een lekker nummertje is het wel. Tegelijkertijd juich ik om de Consent Is Sexy-campagne en vind ik Blurred Lines, waarin de grens tussen vrijwillige en onvrijwillige seks door Robin Thicke als een suggestie wordt gepresenteerd, natúúrlijk een slechte zaak. Noem me daarom gerust inconsequent. Onder de douche mompelneurie ik verder: “Hm hm hm dick in her mouth all day…, hm hm hm dick in her mouth all day…” (Run The Jewels), en tijdens het schoonmaken van de kattenbak klinkt het: “Gimme dat, gimme dat blooohoowoowjob” (Zappa wederom, wie anders). Waar de afspeellijstjes vol van zijn, loopt de mond van over. En dan heb ik mijn enorme zwak voor hiphop nog buiten beschouwing gelaten.
De Amerikaanse schrijver, professor en hiphopliefhebber Roxane Gay vertelt in haar essaybundel Bad Feminist hoe je als vrouw met zelfrespect toch kunt genieten van een met misogynie doordrenkt muziekgenre, en waar ze de grens trekt. Met een zerotolerancebeleid kun je namelijk niks meer luisteren, en je moet het kind niet met het badwater weggooien. Kendrick Lamar afzweren omdat hij ‘bitch’ zegt? Eeuwig zonde. Muziek luisteren hoeft geen didactische ervaring te zijn. Maar artiesten die met aanranding flirten? Ga maar even op de gang staan en kom terug als je weer normaal kunt doen.
Terwijl ik op een muziekforum verder speur naar een bevredigende oplossing, stuit ik op het topic ‘Songs so misogynistic they are feminist’. Vraagsteller Finslaw is op zoek naar liedjes die zo buitensporig vrouwonvriendelijk zijn dat het verantwoorde satire wordt. Bobby Brown (Goes Down), antwoordt SnailBob2, de hit van Frank Zappa over een all-American boy die aanvankelijk fantaseert over het verkrachten van cheerleaders, maar homoseksueel wordt na een sekservaring met ‘dyke’ Freddie van de feministische beweging. Thank God. Nog 73 albums te gaan.
Foto: Flickr | Jean-Luc Ourlin
