Voetbalnieuws is pas echt nepnieuws
Nog een paar dagen en dan kunnen we weer normaal doen. Dinsdagavond sluit de wintermarkt voor transfers en dan hoeven we ons niet meer de hele tijd te laten afleiden door sportnieuws dat geen nieuws is, maar een cocktail aan geruchten, niet zelden aangestuurd door betrokkenen met belangen. Nepnieuws dus eigenlijk, nu helemaal hot in de politiek maar in de voetbalwereld al jaren praktijk. Veel voetbalwebsites leven er zo’n beetje van, van berichtjes over spelers die aan clubs worden ‘gelinkt’ — een lekkere vage omschrijving die tot niets verplicht, maar die een zekere spanning oproept en daardoor voor bezoekers zorgt: kassa voor het bedrijf achter de website.
Linken kan iedereen. Als een zaakwaarnemer de leugen verspreidt dat Club A belangstelling heeft voor een speler uit zijn stal, dan bezorgt dat die speler extra aandacht, het geeft hem de allure van een speler die goed in de markt ligt. Dat kan de belangstelling van andere clubs verhogen en het kan daarnaast de huidige club van die speler nerveus maken, wat dan weer gunstig kan uitpakken voor zijn salaris. Uiteraard wil een beetje journalist zich niet voor het karretje laten spannen van zaakwaarnemers — van niemand, als het goed is — maar op internet wordt daar lang niet zo zwaar aan getild als bij de ouderwetse media. Niet de waarheid en het gecheckte feit tellen, maar de clicks want die lokken adverteerders.
Met trainers gaat het net zo. Volgens het laatste nieuws zijn minstens elf clubs geïnteresseerd in de diensten van Frank de Boer. Bron hiervan zijn uiteraard niet die clubs, maar De Boers zaakwaarnemer Guido Albers. Zijn het er werkelijk elf en bevinden zich er inderdaad ‘mooie’ onder? Niemand die het weet, maar vaststaat dat het nieuws door internet raast en dat De Boer weer even in de picture staat. Guido Albers heeft geen reputatie als goochelaar met feiten, maar zeker is wel dat zijn clubloze cliënt Frank de Boer baat heeft bij zulk ‘nieuws’.
Ook doorgaans eerlijke zaakwaarnemers als Hakim Slimani maken soms gebruik van de gretigheid onder voetbalwebsites om nepnieuws over te nemen. ‘Ik had laatst een speler die in onderhandeling was voor een nieuw contract met zijn club,’ vertelde Slimani me ooit. ‘Maar helaas was er elders geen belangstelling voor hem, in mijn ogen onterecht. Toen heb ik een journalist gebeld en gezegd dat er voor die speler serieuze interesse was van buitenlandse clubs. Die journalist maakte het niet uit of het waar was of niet, hij maakte er een nieuwsartikel van. Dat zoemde rond op verschillende voetbalsites, waardoor er onrust ontstond in die club. Ze wilden mijn cliënt daar absoluut niet kwijt. Prompt kreeg de speler een hoger salaris aangeboden.’
Dankzij het gemak van copy-paste en een moraal die wordt gedicteerd door clicks word je als voetballiefhebber overspoeld door nieuws dat even later onzin blijkt te zijn.
De onzin keert iedere zomer en winter terug. Het beste is het allemaal maar als amusement te beschouwen.
