Lana Del Rey omarmt met nieuwe plaat het Trump-protestlied
De Amerikaanse zangeres Lana Del Rey kennen we als zweverige dramaqueen, die met haar melancholische stemgeluid de glamour van de jaren vijftig bezingt. Voorheen was de Amerikaanse vlag prominent aanwezig in haar repertoire, maar sinds het presidentschap van Trump kan ze haar patriottisme niet meer rijmen met haar geweten. Met het nieuwe album Lust for Life lijkt ze het Trump-protestlied omarmd te hebben.
Eind maart lanceerde Del Rey — pseudoniem van Elizabeth Woolridge Grant — een albumtrailer, waarin ze haar nieuwe album, Lust for Life, aankondigt. Het is het vijfde album sinds haar platenlabel de artiestennaam en het bijbehorende alter ego voor haar bedacht.
In de albumtrailer zien we een holografische versie van Del Rey met lang haar en dramatische make-up, woonachtig in de ‘H’ van het Hollywood Sign. Het zou een verwijzing zijn naar Peg Entwistle, de actrice die in 1932 zelfmoord pleegde door zich vanaf de reusachtige letters op de rotsen te storten.
“Weet u, een artiest in deze stad heeft een hoop ruimte nodig om iets speciaals te maken,” introduceert ze zichzelf. “Wanneer ik werk aan een album — zeker nu, wanneer de wereld zich in zo’n tumultueuze periode bevindt — heb ik ruimte nodig voor mezelf, ver weg van het echte leven, om na te denken over wat mijn bijdrage zal zijn aan de wereld in deze donkere tijden.” De trailer voorspelt werk met een politieke boodschap. Dergelijke nummers zijn we niet gewend van de zangeres die voorheen slechts brave liefdesliederen ten gehore brengt.
Lust for Life
Ondanks overduidelijke politieke invloeden noemen recensenten het album nog steeds ‘nadrukkelijk Lana’. Dat betekent: “Een waas van bloemrijke melodieën die een decor vormen voor zomerse teksten over oude Hollywood-iconen en onbevredigde relaties.”
Bij het lezen van haar teksten reageerde een oudere generatie enthousiast op de poëtische en beeldende kwaliteit van de zelfgeschreven nummers. In Lust for Life, het album dat zij de afgelopen week lanceerde, laat ze een mix horen van folk en rap, volgens haar bij uitstek genres die zich lenen voor storytelling. Naast Del Rey horen we muzikale samenwerkingen met The Weeknd, A$AP Rocky, Stevie Nicks en Sean Ono Lennon.
In haar teksten maakt ze een duidelijk anti-Trump-statement en onderstreept ze de feministische lading van het album. “We hebben een kleine culturele verschuiving meegemaakt,” zei ze tegen het Amerikaanse muziekwebzine Pitchfork. “Het feminisme is nu passender dan onder Obama, waar in ieder geval iedereen die ik kende zich veilig voelde.”
“Vrouwen begonnen zich vrijwel meteen minder veilig te voelen onder Trump,” vervolgt ze. “Wat als ze Plannend Parenthood opheffen? Wat als we geen anticonceptie meer kunnen krijgen? Ik voel me anders nu mensen me dit soort vragen stellen. De reden dat ik Stevie Nicks heb gevraagd om mee te zingen was omdat zij met haar omgeving mee verandert, net als ik dat doe.”
Statement
Met nummers als ‘When the World was at War We Kept Dancing en ‘God Bless America – And All the Beautiful Women in It’ werkt ze haar verzet tegen Trump verder uit. Del Rey noemt dit laatste nummer een ‘shoutout’ naar vrouwen die ‘s avonds niet meer veilig de straat op kunnen. Over dat gevoel van onveiligheid schreef ze: ‘Even when I’m alone I’m not lonely/I feel your arms around me.’
Ze legt uit: “Ik voel me nu minder veilig dan in de periode dat Obama president was. Wanneer je te maken hebt met een leider aan de top van een piramide, die om de haverklap schreeuwt en grappig doet over dergelijke thema’s, dan stimuleert dat mensen, die al lichte neigingen hebben, om gewelddadig te zijn tegenover vrouwen. Ik zag het vrijwel meteen in Los Angeles. Op straat krijg je opeens dingen naar je hoofd die ik nooit eerder had gehoord.”
American Dream
Del Rey behaalde wereldwijd succes in 2012 met haar album Born to Die, een lofzang op het Amerika onder John F. Kennedy. Melodramatische muziek werd gespeeld onder polaroid-achtige filmpjes met veel Amerikaans vlagvertoon. Ze volhardde in haar pro-Amerikaanse houding bij de twee volgende albums, (Ultraviolence in 2014 en Honeymoon in 2015) maar die lijkt nu definitief voorbij. Del Rey liet weten zich ongemakkelijk te voelen met het verheerlijken van de American Dream.
Naar eigen zeggen zien we deze verandering terug in haar shows en muziekvideo’s. “Ik ben niet van de plan de Amerikaanse vlag te laten wapperen terwijl ik ‘Born to Die’ zing,” zegt ze over de shows die ze de komende twee maanden gepland heeft staan. “Het is een overgangsperiode en daar ben ik me super bewust van. Ik denk dat het ongepast is om in Frankrijk te spelen met een Amerikaanse vlag op de achtergrond. Het voelt vreemd aan en dat voelde nog niet zo in 2013.”
Protestlied
Del Rey lijkt voorloper in het politieke protestlied. ‘Waar zijn de protestliederen van het Trump-tijdperk,’ kopte het Amerikaanse entertainmentblad Paste deze week. Ze zijn er wel, zo stelt het blad, al moet men goed zoeken. Amanda Palmer, Billy Braggs en Macy Gray zijn recente voorbeelden van protest-artiesten.
Zij bleken in vergelijking met Lana Del Rey — met haar 6.63 miljoen volgers op Twitter — niet opvallend genoeg. Paste onderstreept met name de verandering van muziek ten opzichte van vijftig jaar geleden. De rol van sociale media speelt daarin een cruciale rol. “Sinds mensen hun woede over de wereld op andere manieren kunnen uiten, zijn de hoeveelheid protestliederen erg verminderd,” aldus zanger en liedjesschrijver Billy Braggs.
De val van Rome
Naar eigen zeggen ziet Del Rey het verzet vanuit de muziekindustrie als noodzakelijk. “Alle artiesten die de voorbije achttien maanden een plaat hebben gemaakt en daarop géén commentaar gaven op wat in ons land aan de gang is: díé zijn raar,” reageerde ze tegenover The Interview People. “Zij steken hun kop toch in het zand? Ik maak platen over hoe ik me voel en wat ik denk, en mijn bezorgdheid is een groot deel van wie ik op dit moment ben. Bommen zijn sinds de jaren tachtig niet meer zo prominent in het nieuws geweest. Nu laatst weer met de kerntesten van Noord-Korea.”
De Amerikaanse zangeres lijkt vooral de veranderingen in de wereld te willen benadrukken en doet dat op volkomen eigen wijze à la drama-Del Rey: “Ik heb mezelf tijdens het maken van dit album de vraag moet stellen: is dit het einde van een tijdperk? De val van Rome?”
