Michael Gorbatsjov: de laatste tsaar?
In de jaren na de Tweede Wereldoorlog schoof het Sovjetrijk Europa binnen. Over de hele lengte, van Finland tot Roemenië, werd de westelijke grens ten koste van de buurlanden verlegd; de drie Baltische staten waren ingelijfd. Communistische minderheidsregimes in Midden-Europa en op de Balkan, verenigd in het Warschaupact, vormden een bufferzone tegen de vermeende dreiging van westers kapitalisme en imperialisme. Het IJzeren Gordijn werd neergelaten.
De Sovjets handhaafden hun macht over deze gebieden door een combinatie van partijdictatuur en militaire interventie. Onafhankelijkheidsbewegingen, zoals in Hongarije en Tsjechoslowakije, werden met grof geweld onderdrukt of, zoals in Polen, door een militaire landvoogd in het Moskouse gareel teruggebracht.
Toen kwam Gorbatsjov, en alles werd anders. De Sovjet-Unie trok zich binnen de eigen grenzen terug en begon zich te gedragen als een beschaafd land, met aan het hoofd een man van het type dat we zo graag zien in de grote politiek en zo weinig te zien krijgen: open, intelligent, gematigd, energiek en moedig, kortom: Gorby.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
