bron: anp

Het merkwaardige leven van Willy Corsari

Eigenlijk moest ze operadiva worden, maar ze werd bekend als de 'Hollandse Agatha Christie'. Nu is ze 93 en 'al heel lang oud'. Het merkwaardige leven van Willy Corsari.

Gepubliceerd op: 28/03 | 1991 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Annejet van der Zijl

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Ooit, toen ze nog een klein meisje was, stond ze naar zichzelf in de spiegel te kijken toen haar moeder riep: „Zeg, je denkt toch niet dat je móói bent!" Goed, dacht ze, lelijk dus en werd nog afstandelijker dan ze al was. Pas toen er op middelbare leeftijd nòg steeds aanbidders bij de vleet om haar heen draaiden, raakte ze overtuigd van het tegendeel. Ze was al een bejaarde vrouw toen haar uitgever haar liet weten dat het publiek haar boeken niet meer wilde, dat haar werk volledig verouderd was. Goed, dacht ze, het is dus toch niets en verscheurde het boek dat ze aan het schrijven was. Pas nu andere uitgeverijen haar werk weer herdrukken en er weer lezersbrieven binnenkomen, raakt ze langzamerhand overtuigd van het tegendeel. „Ik ben nu weer aan het schrijven, zegt ze „wat denk je — zal ik een tekstverwerker kopen?" 

Een opvallende verschijning was ze, de twaalfjarige Wilhelmina ina Schmidt die anno 1909 leerlinge werd van de toneelschool aan de Amsterdamse Marnixstraat. Een ongewoon lang kind, met een enorme donker haar en een wat ouwelijk gezicht dat huisvriend Jan van Zutphen altijd deed denken aan de Mona Lisa. Alleen de glimlach ontbrak, voegde de voorzitter van de diamantbewerkersbond eraan toe.

Op de jeugdfoto oogt ze afwerend. Ze staat in het midden, het centrum van de aandacht en het centrum van het leven van haar ouders. Links zit moeder Schmidt zich ten volle bewust van haar status als voortbrengster van de wereldberoemde operadiva die de die de kleine Willy moest worden. Rechts zit vader, een diamantbewerker die zich de naam Corsari had aangemeten in de hoop daarmee zijn eigen artistieke aspiraties kracht bij te zetten. Tevergeefs, want of hij het nu probeerde als zanger of als beeldhouwer, het geldverdienen bleef hem buitengewoon slecht afgaan. Maar gelukkig was er zijn dochter, die al zijn dromen waar zou maken. Onder de jeugdfoto zou wellicht ooit geschreven worden: 'De Operadiva met haar Ouders, aan wie zij alles dankte.' Maar van dankbaarheid voor een jeugd waarin alles opgeofferd werd aan de ontwikkeling van het Talent is het nooit gekomen, evenmin als van wereldroem overigens.