Portret van Els Borst: ‘Lef is geen woord dat bij haar past’
Wim Kok en Frits Bolkestein moeten uitkijken, want Els Borst-Eilers sust tegenstanders met haar redelijkheid in slaap. Intussen is de nieuwe D66-lijsttrekker uiterst taai en vasthoudend. Portret van een laatbloeier die als kind uitraasde en sindsdien ook als minister de gelijkmatigheid zelve is.
Els Eilers is op weg naar school als zij door Duitse soldaten met andere toevallige voorbijgangers in Amsterdam van de straat wordt geplukt. Het is maart 1945, de bevrijding gloort, en de Duitse bezetter verhevigt de terreur. Els Eilers wordt met de anderen naar het Weteringplantsoen gedreven. Daar moet zij machteloos toezien hoe gevangenen uit het Huis van Bewaring worden geëxecuteerd.
Tweeënvijftig jaar later staat Els Borst-Eilers bij het Nationaal Monument op de Dam. Het is 4 mei, en de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport houdt de traditionele toespraak voor de dodenherdenking. Zij vertelt over haar eigen herinneringen, de executie op het Weteringplantsoen, de joodse buren die bij een razzia werden weggevoerd en nooit meer terugkeerden. Over de woede en vooral de machteloosheid die zij voelde.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
