HP/De Tour 12: Op verplaatsing
De Tour de France heeft Frankrijk jaarlijks drie weken volledig in haar greep. Tourkenner en journalist Jeroen Wielaert reist de renners drie weken lang achterna en vertelt u in zijn Tourkronieken het verhaal achter de Ronde.
De ruim zevenhonderd autokilometers naar Annecy waren genoeg voor urenlang luisteren naar de triomfantelijke terugkeer van Les Bleus in Frankrijk. Integral Coupe du Monde, was de steeds herhaalde station-call van RMC, de Wereldbeker helemaal. Er werd geen bal meer getrapt, maar Frankrijk moest alles weten van de intocht der helden: on veut tout savoir. Dat leverde voortdurende schakelingen op met een verslaggeefster op Charles de Gaulle-airport, die voortdurend zei dat ze even na vijven zouden landen, waarna –rondje langs de velden- werd overgegaan naar de mannelijke collega op de Champs Elysées, waar zich opnieuw een mensenmassa aan het verzamelen was voor de finale rijtour.
Les Bleus kwamen eindeloos terug in Frankrijk.
In Brussel was België al toegejuicht als wereldkampioen van de derde plaats. Een paar uur voor de Fransen waren de Kroaten in Zagreb bejubeld als de beste Kroaten van de wereld. Ik reisde zuidwaarts door Frankrijk en bedacht hoe rustig het was gebleven in Nederland, maar om de verkeerde reden. Amsterdam bleef een Orange Pride bespaard. Hádden we dat al niet zo mooi beleefd?
Ik herinnerde me de Tourstart van 1988 in Nantes nog. Oranje was net Europees Kampioen geworden in Duitsland. Voor de ploegenpresentatie had Panasonic de Nederlandse voetbaltenues aangetrokken. Helemaal Oranje, glimmende pakjes. Stonden ze daar, mannen als Peter Winnen, Erik Breukink, Theo de Rooy en Henk Lubberding, met korte broeken waar nog een wit dijbeendeel onderuit stak – precies dat gedeelte dat nog niet gebruind was door het koersen in langere wielerbroeken.
Ik dacht aan het wereldkampioenschap van 1998: Frankrijk als winnaar in eigen land, met Didier Deschamps als een van de elf voetballers. Die toenmalige wereldtitel was nog even een welkome afleiding voor wat zich intussen ontwikkelde in de Tour de France: de justitiële inval in het dopingnetwerk van het wielrennen.
Op dat vlak is het nu tamelijk gekalmeerd, en niet alleen door de wereldtitel van Les Bleus. Er wordt niet op doping gejaagd in de Tour. Froome is blijkbaar geen onderwerp meer. De discussies zijn gekanteld naar de sááiheid van de Ronde. Goed dat de strijd in de bergen begint.
Ik stel vast dat Christian Prudhomme met zijn staf een serieus probleem heeft, vooral waar het gaat over de aantrekkelijkheid van de eerste week. Op Facebook lees ik meldingen over dutjes tijdens de uitzending. Geen kijksport, maar slaapmiddel. Niet goed voor de bedrijfstak in het algemeen en de Tour in het bijzonder.
Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt zelf hieronder door.
Deze overpeinzingen zullen zich blijven herhalen, in permanente afwegingen over lange en korte kilometers. De renners moeten het doen, als gekwelde acteurs. Wat te doen, als ze het niet mógen, als ze zich moeten inhouden – ook door het terugdringen van doping?
Annecy, de startplaats van vandaag, was in 2009 het toneel van een individuele tijdrit. Een van de deelnemers was Lance Armstrong. Dat jaar was hij nog maar eens terug gekeerd, nadat hij de Tour al zeven keer gewonnen had. De Texaan had zich verveeld, wilde weer meedoen, zijn heerschappij herstellen.
De Fransen hadden hem verfoeid. Bij zijn terugkeer bejubelden ze hem, in hun hang naar een Star. Ook in Annecy aanschouwde ik hoe het Zwarte Beest uit Austin bewonderend werd toegeschreeuwd: ‘Lance! Lance! Lance!’
Op de Champs Élysees kwam gisteren vroeg in de avond de bus aan met Les Bleus. President Macron galmde: ‘Vive la France!’
Even daarna werd Voiture de Presse 1111 afgevoerd op een oplegger, ergens ter hoogte van Dole. Opgave door een terugkerende elektronische storing.
De deftige krant Le Figaro had vanmorgen een foto van de bus met de kampioenen op de voorpagina, omgeven door de juichende menigte. In grote witte letters stond er boven: Merci!
Bedankt!
Nog even wachten en dan komt mijn ruilauto. Dat is ook de Tour.
Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert
