Ritmiek van een jichtige bejaarde

We zijn nog maar halverwege het jaar en de kaarten lijken alweer geschud: Veckatimest van de Amerikaanse band Grizzly Bear is hét album van 2009. De vele bloggers, muziekjournalisten en andere zelfverklaarde musicologen lijken uit te sluiten dat er de komende zes maanden nog muziek wordt uitgebracht die de neofolkklanken van dit experimentele kwartet uit Brooklyn zal overtreffen. Wishful guessing? Wellicht. Het klankpallet van Grizzly Bear sluit in ieder geval mooi aan bij de titelloze cd van Fleet Foxes, volgens velen de beste plaat van 2008. Waar het werk van Fleet Foxes nog, niet geheel ten onrechte, een Beach Boys rip-off genoemd kon worden, verruilt Veckatimest het zonnige Californië voor de wat grijzere atmosfeer van de Atlantische kust. De titel van de plaat is dan ook de naam van een van de eilandjes voor de kust van Massachusetts. De songs zijn veelal akoestisch, vintage en meerstemmig, maar, mede door de arrangementen van componist Nico Muhly, een stuk somberder dan die van de Beach Boys en neigen meer naar de analoge experimenten van een band als Midlake. Grizzly Bear adopteerde wel de logge ritmiek van het Californische kwartet: de meeste songs bewegen zich voort met de hobbelende tred van een jichtige bejaarde met een houten been. Het is een ietwat modieuze keuze van een band die vooral geen dansbare muziek wil maken. Dat is natuurlijk een legitieme visie, maar wel eentje die blijft storen. Ruud Meijer