Hete herinneringen met dank aan Hella
Als ik Hella zie, word ik week. Niet Hella de Jonge, Amsterdammers, maar Hella van der Wijst. Voor mij is Hella van der Wijst de Vierdaagse. En aan de Vierdaagse, die Hella deze week weer via de KRO-televisie in onze huiskamer brengt, bewaar ik warme, om niet te zeggen hete herinneringen.
We gaan terug naar 1995. Michiel Blijboom (die dikke van pagina 58) en nevengetekende besloten voor een gezamenlijk schrijfproject even de Vierdaagse te gaan wandelen (voor een verhaaltje voor het kappersblad Panorama, dat later nog werd opgenomen in de bundel Aan de zijlijn ’96 van uitgeverij L.J. Veen, ISBN 90 254 0737 4). Blijboom was ongetraind, ik zwaar getraind, ondersteund door inspanningsfysioloog Jos Geijsel, de sportschoenenfabrikant Reebok en een hartslagmeter. Wisten wij veel!
Lang verhaal kort: het werd een ramp. De heetste ooit (want in 1995 moest 2006 nog komen). Vier dagen lang bewezen krijgen dat veel wandelen slecht is voor de esthetiek van vrouwenbenen. Aan ettelijke blaren ontdekken dat trainen in je eentje iets heel anders is dan trainen op remmen, kappen, draaien en schuifelen. En het allerergste: die laatste dag. Twee gewone mannen die nooit iets gewonnen hadden in hun leven, behalve misschien een opstelwedstrijd op school (Blijboom) en een clubkampioenschap badminton (ik), kregen opeens te maken met het Barcelona-gevoel. Net voor we na een kleine 200 kilometer eindelijk weer leuke dingen konden gaan doen met ons leven, belandden we in een straat in Nijmegen die de Via Gladiola bleek te heten, en daar werden we ingehaald als waren we de nieuwe helden van Cataluña in de strijd tegen de Spaanse fascisten. Moet je dus net Blijboom hebben; die had drie dagen lang hinderlijk kreunend en kruipend in het wiel gehangen. Maar toen-ie die menigte zag, besloot hij erop en erover te gaan, en die manke Amsterdammer op zijn All Stars veranderde plotsklaps in een waar sprintkanon. Het woord matennaaien zou, als het nog niet had bestaan, die dag zijn uitgevonden.
Het gekke is: in de herinnering wordt die Vierdaagse van 1995 toch elk jaar een beetje leuker. Zal ik nog eens…? Ik weet één ding zeker: dat wordt dan zonder Blijboom. Want die liep er toen twéé, zei hij. Zijn eerste én zijn laatste.
