Stomvervelende moeder-oversten
Wie zoals Marente de Moor volwassen wordt in een land als Rusland, raakt gehecht aan beproefde recepten. En die krijgt een hekel aan progressieve neurotici die ons proberen op te voeden met moralistisch gezever.
Dit zijn de eerste woorden die ik hier publiceer in twintig jaar, toen ik ontslag nam om boeken te gaan schrijven. Toen stond HP/De Tijd nog bekend als ‘Fortuynistisch blaadje’, terwijl ik bij De Groene Amsterdammer ‘de reactionair van de redactie’ werd genoemd. Logisch, ik bracht de jaren negentig door op een roebelsalaris tussen de puinhopen van extreemlinks wensdenken. Allemaal de schuld van Rusland! Van Karel van het Reve tot Wierd Duk: je gaat dat land links naar binnen en rolt er rechts weer uit. Wie volwassen wordt in een heftig land, raakt gesteld op wat ze hier afserveren als ‘niet meer van deze tijd’. Omdat het functioneert, en beschaving juist blijkt uit het reilen en zeilen van de kleine dingen. Wie in een soepzooitje heeft gezeten, houdt van beproefde recepten. Liever spruitjeslucht in je portiek dan die van gangreen, zeg ik altijd maar.
Toen al vond ik het cultuurrelativisme van de Nederlandse intelligentsia naar exotisme stinken, en maakte wat ‘progressief’ heette een nogal neurotische indruk. Die drift om wat prima functioneert, te verbeteren: op de schop met dat perfect geasfalteerde wegdek! Gooi vol die Noordzee met windmolens, want van een vaderlandse horizon moet je niet willen genieten. Van de ene verbazing in de andere vallen is een vruchtbare bodem voor een opiniejournalist. Het waren ook de jaren van 9/11, van de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. De tijd dat burgemeesters en politici na een terreuraanslag op de thee gingen bij imams in plaats van bij de nabestaanden van de slachtoffers.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
