Globetrotter

Van het een komt het ander. In 2007 kreeg jazzbassist Joris Teepe een compositieopdracht van het Noord Nederlands Orkest om een werk te componeren voor jazzkwartet en symfonieorkest. Tijdens de uitvoering zat er bij toeval iemand in de zaal die banden had met de bigband van de Roemeense radio. Deze persoon werd zo geraakt door Teepes werk dat hij hem uitnodigde om in Boekarest als gastsolist zijn eigen muziek bij dit orkest te komen spelen. Naar aanleiding van het succes van dat concert besloot de bassist zijn eigen bigband op te richten. Aangezien deze in Den Haag geboren muzikant al sinds 1992 in New York woont en werkt, is het niet verwonderlijk dat zijn band bestaat uit gerenommeerde New Yorkers. Hoewel, niet verwonderlijk: Teepe is de enige Nederlandse jazzbassist die het helemaal heeft gemaakt in de Big Apple. Zijn orkest, met superieure musici als drummer Gene Jackson, gitarist Bruce Arnold en saxofonist Don Braden, speelt Teepes muziek met de rafelige, nonchalante perfectie die ook zo kenmerkend was voor jazzgigant Charles Mingus. En flarden Maria Schneider, de vrouw die het componeren voor jazzorkest tot het allerhoogste niveau heeft verheven, verraden dat Teepe ook voor haar een grote bewondering koestert. Maar het is voornamelijk de take-no-prisoners-mentaliteit van Teepes spel en composities die dit album tot een van de hoogtepunten van de Nederlandse jazz maken.