Spring naar de content

Verontwaardiging bij de Nacht van de Dictatuur: ‘Vol is vol’

Het was gisterenavond dringen geblazen op de vierde etage van het ‘Huis voor democratie en rechtsstaat’ in Den Haag, op steenworp afstand van het Binnenhof. De Dag van de Democratie – u weet wel, met dat lintje voor ‘joden-zijn-dik’-columniste Raja Felgata – werd daar ingeleid door de Nacht van de Dictatuur, ‘een duistere avond vol censuur, revolutie en onderdrukking’, aldus de organisatie. Dat beloofde wat.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Oké, zo druk was het nou ook weer niet bij de Nacht van de Dictatuur, maar op het moment dat de klok 20.15 uur sloeg, was er toch zonder overdrijving sprake van een rij. Over een kwartier zou namelijk de Koning der Geschiedenis, Maarten van Rossem, een uur lang reciteren over het wonderlijke duo ‘Stalin & Hitler’. Rondom datzelfde tijdstip vond er een workshop ‘Verkiezingsfraude en censuur in Zimbabwe’ plaats en zou verhalenverteller Sattar Al-Saadi uit Irak op zijn trommel slaan. Kortom: iedereen die een kaartje had betaald – weliswaar slechts 5 euro, maar toch – en ‘van ver was gekomen’ wilde Maarten van Rossem zien. Maar wat bleek? Om 20.15 uur zat de Treveszaal (nee, niet de echte) bomvol. Het zaaltje had bij lange na niet de grootte van een gemiddelde UvA-collegezaal, dus een deel van de bezoekers moest het doen met een ‘vol is vol’.

Op het moment dat deze woorden voorzichtig werden uitgesproken – rond 20.20 uur, er was nog hoop – brak er bij de deur van het zaaltje zowaar een revolutie uit. “Meneer, wij zijn SPECIAAL voor Maarten van Rossem gekomen,” riep een studente met het nodige gevoel voor pathos richting de man die zichtbaar spijt had dat hij met goedbedoeld enthousiasme (en waarschijnlijk voor een lullig zakcentje) bij die deur was gaan staan. “Vol is vol,” piepte hij nogmaals. “Ik wil m’n geld terug,” beet iemand hem toe. Zijn collega’s, die voor deze gelegenheid in zwarte pakken waren gestoken – dit, om het dictatuurgevoel te versterken – stonden er een beetje flauwtjes bij, met hun nep-beveiligingsoortjes en hun zonnebrillen op. Ondertussen begon de revolutie bij de deur in omvang toe te nemen: “Ik vind dit echt niet kunnen! Er is gewoon nog plek! Dat ziet u toch zelf ook, meneer!” klonk het.

 “Brandveiligheid,” mompelde de man bij de deur op goed geluk. En toen kwamen de mannen in pakken in actie – het was immers half negen en de Koning der Geschiedenis had zich een weg naar binnen gewurmd. Om een stormloop op de deur te voorkomen, probeerden ze de menigte in alle vriendelijkheid (ze vergaten even hun rol) naar een andere ruimte te leiden, waar – zo luidde het – ‘een heel interessant debat plaatsvond’. Het debat trok een twintigtal mensen; de rest zat bij Maarten van Rossem.

“Volgens dictatoriaal gebruik wordt ons de ingang bij Van Rossem bruut ontzegt,” twitterde een bezoeker. Toch nog iemand die het echte dictatuurgevoel op deze duistere avond heeft ervaren, precies zoals de organisatie had beoogd.