Beste odes aan de trui (2)
Schrijf een lofzang op uw favoriete trui. Dat vroegen we in november – en dat hebben we geweten. Tientallen lezers namen de pen ter hand in de hoop die Andes of Cleo van Knit-ted te winnen. Twee inzendingen sprongen eruit. Vandaag publiceren we Vaarwel lieveling van Caroline Brakel.
Een paar weken terug was je er ineens. Ik werd wakker en vond je in een hoek. Ik moest even nadenken waar je vandaan kwam, maar al snel kwamen er flarden terug van de avond ervoor die geëindigd was op een boot. Op de een of andere manier was mijn tweedehands vest, net als mijn fiets, op mysterieuze wijze verdwenen, maar ik had jou er voor terug.
Ik bekeek je eens goed. Je was zacht, had de kleur die ik het liefst droeg, zwart, en ook het merkje in je kraag beviel me: Filippa K, een minimalistisch merk dat altijd net iets te duur is. Ik besloot je meteen aan te doen, want je stond zo lekker nonchalant bij de zomerjurk waarvoor het eigenlijk iets te koud was. Je was net te groot, maar dat vond ik wel leuk want zo leek het net alsof ik je even snel uit de kast van mijn vriend had getrokken. Al snel werd je mijn lievelingstrui. Ik sliep in je, ik droeg je in huis, maar je stond ook mooi op die dure zilveren legging. Het tweedehands vest had je mij al lang doen vergeten.
Tot vriendin E. belde. “De boot wil zijn trui terug,” zei ze. “Shit,” dacht ik. ‘De boot’ dat was jouw rechtmatige eigenaar van wie we de naam door de grote glazen dure wijn die hij schonk allang vergeten waren. Natuurlijk wilde ik je het liefst nooit meer laten gaan, maar ik snapte ook wel dat de trui die nu mijn lieveling was geworden ooit de lieveling van een ander was geweest en wilde je alleen daarom wel teruggeven. Eén probleem: ik kon je ineens nergens vinden.
Tot mijn vriend ’s avonds thuiskwam met jou aan. Ik had het kunnen weten. Vanaf het moment dat ik jou droeg was de vriend jaloers geweest. Hij zei dingen als: “Dat is precies de trui die ik zocht, mag ik hem morgen aan?” Ik verbood het, maar nu was het hem dus toch gelukt jou in te pikken. Ik zei tegen de vriend: “De trui moet terug.” Hij wilde er niets van weten. Je was nu ook zijn lieveling geworden en werd ondanks dat ik het nog probeerde te voorkomen, door de vriend ingepakt in een koffer voor de vakantie naar New York. Daar lukte het mij je nog één keer te dragen. Samen gingen we van de glijbaan in het New Museum in New York. Het was een mooie dag, maar daarna pakte de vriend je weer af. Hij vond dat je gewassen moest worden, want dat was in al die weken dat wij je allebei droegen nog niet één keer gebeurd. Zonder dat ik het wist, bracht vriend je naar een New Yorkse wasserette.
Gelukkig heb je het overleefd wat eigenlijk mocht je alleen op de hand gewassen worden. Nu ben je weer in Amsterdam en wordt het echt tijd om afscheid te nemen. Vaarwel lieveling. Morgen breng ik je terug naar ‘de boot’.
